స్వప్న విహారం

కళ్ళ ముందు నీవున్నావన్న ఊహలో కళ్ళు మూసి నిదురోయిన వేళలో కళ్ళ వెనుక స్వప్నమై..
to be continued !!!

ఈ క్షణం అనంతం

మరణపు కౌగిలి నుంచి వెలికి వచ్చినట్టు
మండే గుండెల మంట ఆరినట్టు
అలసిన మేనికి నీరందినట్టు
ఏమని చెప్పను ఈ క్షణాన్ని

నడి సంద్రంలో తీరం కనిపించినట్టు
రాలిపోతున్న మేనికి రెక్కలొచ్చినట్టు
చీకటికోటలో వెలుగు దివ్వె దొరికినట్టు
ఎలా చూపను ఈ ఆనందాన్ని

విజయతీరాన్ని చేర్చే చివరిఅడుగులో దాగిన ఉత్సాహం
విజయపు శిఖరంపై నిలిచిన క్షణమాత్రపు గర్వం

ఆ క్షణం అంతమెరుగని అనంతం
ఆ ఆనందం ఎంత చూచినా తరగని సాగరం
ఆ ఉత్సాహం మరో మజిలీకి శ్రీకారం




నాతో పోరాటం

పోరాటం నాతోనే
విజయం నాకే, అపజయమూ నాదే
నాతో నాకే శతృత్వం
నాపై నాకే లాలిత్యం

ప్రణయపు అరణ్యంలో
వేచి చూస్తున్న కన్యను చేపట్టమని పరుగులు తీసే మనసు

అది ప్రణయపు అరణ్యము కాదు,
ప్రళయాలను దాచిన ఎడారి అని అడుగాపే తెలివి

ఎడారి కాదది ఇరు ఎదలకు పరచిన దారని
పరుగిడమని ముందుకు పోయే మనసు

ఈ రెంటి పోరాటంలో గెలిచిన వారికి తోడుగా విధి
విధిని గెలిచే ప్రయత్నం కాదిది, వలచే ప్రయత్నమిది

విజయతిలకమైనా, వీరస్వర్గమైనా చేపట్టేది నేనే

మనసూ, తెలివి కలిసిన చోట పోరాటం జరగదు, జరిగేది పయనం
మనసూ, తెలివి పోరాడిన నాడు వచ్చేది ప్రళయం,
ప్రళయం నుంచి దూరంగా పయనం జరపాలి,
పయనిస్తూ విధిని తోడుగా తీసుకుపోవాలి

కలలు – నీటి మీది రాతలు

కలలా వస్తావు, కలలా పోతావు
కలంరాతలా కలకాలముండరాదా
నీ ఊహలో వెచ్చబడి నిదురపోదు మేని
నిదురరానిదే కలలో కానరాదు నీ రూపు

కలలన్నీ కల్లలని కలలు కనని వారే అంటారట
కలలు వచ్చేది నిదురలోనా ?
కలలను స్వాగతించ వచ్చేది నిదురా ?

కలలన్నీ నీటి మీద రాతలట నిజమేనా ?
అవి మనసున్నవారే చదవగలరని చెబితే ఏమంటారో
రాతలు రాసిన చేతులేవని అడుగుతారా
నీటిలో వచ్చే తరంగాలను తోడు చూపనూ
మనస్సనే నీటిలో ఊహలనే చేతులు రాసే గీతలే కదా కలలు
ఆ మనో కడలి లోతు చూసినదెవరులే
ప్రతి ఉషస్సున తోడున్న నీతోడి కలలేగా

కలలన్నీ నీటి మీది రాతలే
కొన్ని రాతలు రాస్తూనే చెరుగుతాయి, ఎవరో చేయాడించినట్టు
కొన్ని రాతలు సుడిగుండాలను సృష్టిస్తాయి, ఎవరో చెయ్యిపెట్టి తిప్పినట్టు
కొన్ని రాతలు నీటిలోతును చేరి కలకాలముంటాయి, నదీ గమనాన్ని నిర్ధేశించే మలపులులా



శూన్యం-నిశ్శబ్దం-నడుమ నేను

ఏ శబ్దాన్ని హరించి వచ్చిందో ఈ నిశ్శబ్దం
ఏ అనంతాన్ని తనలో దాచుకుందో ఈ శూన్యం

పలుకరాని భాష అది, పలికితే వినబడదు మరి
ఆ భాష తెలియని మనిషి లేడు.
కొందరి హృదయఘోష ఆ భాషలో రోదన గీతాలు పాడుతుంది
కొందరి ఏకాంతవేళ ఆ భాష గంధర్వగీతాలు పాడుతుంది
కొండంత భాధకు ఉప్పెనంటి సాంత్వన కలిగిస్తూ
ఉప్పెనంటి ఆనందంలో లోయంటి లోతులు చూపుతూ
ప్రశ్నకు సమాధానాన్ని చేరువ చేస్తూ, ఆ రెంటి మధ్యా తానే నిలుస్తూ
హృదయంతో పలికే భాష అది, కన్నులతో పాడే గానమది

చూడలేని చిత్రమది, చూస్తే నిలువదు మరి
ఆ చిత్తరవు చూడని ప్రాణి లేదు
కొందరి ఎదురుచూపులు ఆ చిత్తరవుపై పైశాచిక నృత్యం చేస్తాయి
కొందరి విజయహాసాలు ఆ చిత్తరువుపై ఆనందతాండవమాడతాయి
అంతు వెతికే చూపులకు అంతం చూపుతూ
అనంతమని ఎగసిపడే చూపుల అలుపు తీర్చుతూ
అనంతాన్ని తనలో బంధించి, అంతలోనే అంతాన్ని చేరువ చేస్తూ
కన్నులు చూడలేని చిత్రమది, మది గదిలో బందీ అయిన అపురూప చిత్రమది

మది పలికించే నవరసాలూ ఆ భాషకు అచ్చులు
హృది ఆలాపించే సప్తస్వరాలూ ఆ చిత్తరువపై నడకలద్దిన హరివిల్లు
ఆ భాషకు లొంగని భావమూ, ఈ చిత్తరువులో కనపడని మదిచిత్రమూ ఎచ్చోటనూ లేవు

ఆ భాషలో ఆలాపన చేసే గానగంధర్వుడు ఎవడు?
ఈ అపురూప చిత్తరువు గీసిన చిత్రకారుడెవడు?
ఆ రెంటి నడుమా నను పడదోసి ఆ చిత్రాన్ని గీసి సుస్వర గానాలాపన చేస్తున్న అనంతుడెవడు
ఆ భాషరాని మూగవాడిని, ఆ చిత్రం చూడలేని అంధుడిని

క్షణానికో రాత, ప్రతీ రాతకు ఓ గీత, ఆ గీతకు చాటున ఓ రేఖ

నుదుటి మీది రాతలు
అరచేతిలో దాగిన రేఖలు
అరికాలి కింద గీతలు

రాతల బందిఖానాలో దాగిన మస్తిష్కపు శక్తి
రేఖల సంకెళ్ళకు బందీయై బిగియని పిడికిలి
గీతల వలలో చిక్కుకుని పరుగిడని అరికాలు

క్షణంలో మారిపోయే గీతల రాతల రేఖలతో
చిక్కుముడులు వేసి పొడుపు కధ విసిరావు
నీ పొడుపుకధను ఒడుపుగా విప్పలేనా
ఒక ముడి విప్పితే మరో ముడి బిగిసే పొడుపు కధ నీది
భలే కధకుడివి నీవు

అనంతమైన ముడులు వేసి బంధించేసావు
అనంతసాగర సమాన ఆలోచనలు మెదడున పెట్టి
నుదిటిరాతల ఆనకట్ట మాటున బందీ చేసావు
ఆ సాగర సమాన ఆలోచనలు ఎగసిపడి
నీ పొడుపును విప్పుతాయనా
నుదిటిరాతల బందీఖానాలో మెదడును ఖైదు చేసి
క్రోధావేశాలను కాపు పెట్టావు

పిడికిలి బిగించి ముడులు తెంపుకుపోతాననా
హస్తరేఖల సంకెళ్లను వేసి
పిడికిలి బిగియనీయని మోహానికి తాళమిచ్చావు

అరికాలిలో శక్తిని నింపి పరుగెత్తి ముడులను చీల్చుకు పోతూ
నీ పొడుపు అంతు చూస్తాననా
గీతలతో వలను వేసి
ఆ వలపై కోర్కెలు చల్లి బందీను చేసావు

ఒకనాడు క్రోధావేశాలను అదుపున పెట్టి
మెదడును బందిఖానా నుండి విడిపించి
అడుగేసానో లేదో మోహవీచికలో జారిపడి
మరలా బందీనైతిని

మరోనాడు మోహాన్ని వశం చేసుకుని
సంకెళ్ళ తాళాన్ని తెంపుకుని పిడికిలి బిగించేంతలో
క్రోధావేశాల ధాటికి మళ్ళీ సంకెళ్ళలో బందీనైతిని

ఇక కోర్కెల బారిన పడక ముందుకు పోతుంటే
ఎటు నుంచో మోహినినంపి మరోమారు వలలో
బందీని చేసితివి

ఏమిటయ్యా ఆ పొడుపుకధ వెనుక దాగిన కధ,
నువ్వైనా గుట్టు విప్పి చెప్పవయ్యా

***************
రాతలు బందిఖానా కాదేమో ?
అవి మెదడున దాగిన ఆలోచనలకు ద్వారాలేమో
ద్వారాలు దాటుకు ముందుకు పోతే ఆలోచనల సాగరము
రేఖలు సంకెళ్ళు కావేమో,
అవి పిడికిలిమాటున దాగిన ఆయుధాలేమో
గీతలు వల కాదేమో,
కోర్కెలను బంధించి పరుగులో తోడుండే సైన్యమేమో

నీటి మీది రాతలు... నిన్న రాతిరి శపథాలు

దూరాన మబ్బుల చాటున దాగిన చంద్రుడు నెమ్మదిగా వెలికి వస్తున్నాడు
******

మొన్న రేయి స్వప్నంలో మన కలయిక,
నిన్నరాతిరి ఊసులలో జీవితాంతం నీ తోడు వీడనన్న నీ శపధం

రేపటి రోజుకు ఎదురుచూస్తూ ఎదపాడిన జోలపాటలో
అటుపిమ్మటి రోజున రాబోయే బంగరురోజుల కలలో
తనువు అలిసినా నా మది నాట్యమాడుతూనే ఉంది

******
ఇంతలో ఆకసాన్ని చీలుస్తూ రాలిపడింది తోకచుక్క
******

మొన్న రేయి స్వప్నాలు, నిన్న రాతిరి శపధాలు
నీటి మీద రాతలా? క్షణ మాత్రపు ఆనందాలా?

రేపటి గమ్యాలు, అటు పిమ్మటి బంగరుకలలు
నిప్పులోన పుల్లలా? బూడిదయ్యే కలలా?

నేటి నా హృదయఘోషను పలుకు భాషేది?
ఉప్పొంగి పొంగే కన్నీటిఅలలలో దిక్కు తెలియని పత్రమైనది నా మనసు

******
కొన్నాళ్ళకు తోకచుక్క రాలిన చోటున గుర్తు తెలియని రాళ్ళు కానవచ్చాయి, అవి వజ్రాలు
******

ఆనాటి నీటి మీది రాతలు,
నేడు శిలాశాసనాలై నా మది శిలపై నిలిచాయి
ఆనాటి నిప్పులోని పుల్లలు,
నేడు కొత్త చిగురుతో చిరునవ్వు నవ్వాయి

******
వజ్రాల గనే కావచ్చు,
కానీ అది భూమి గుండెపై చేసిన గాయం ఇంకా కనిపిస్తూనే ఉంది
నీవు లేని లోటు కనిపిస్తూనే ఉంది

(ఇది ఒక ఊహాయత్నం, "నీటి మీది రాతలు... నిన్న రాతిరి శపథాలు" అన్న వాక్యం చుట్టూ నేను అల్లుకున్న పదబంధమిది.
కొన్ని కవితలు భావోద్వేగంతో కాదు, భావాన్ని వెలికితీసే యత్నంలో వస్తాయి. ఇది కూడా అలాంటిదే.
ఇది ఏ విభాగమో నేను చెప్పలేను, ఇది సానుభూతితోనో, బాధతోనే రాసిందైతే కాదు.
ఒకవేళ అలాంటి భావన మీ మనసులో కలిగితే అది మీ సున్నిత హృదయమే, దానికి నా జోహార్లు)

సమాధానము తెలియని ప్రశ్నలు

నిశీధి నిశ్శబ్దంలో నే పెట్టిన పెనుకేక నిను చేరే ఉంటుంది
వినబడినా బధిరునిగా ఏల నటించితివి
తామసి నలుపును కడుగుతూ పెల్లుబికింది నా రుధిరం
కళ్ళుండి కనబడని అంధునివైనావేల
సాయం కోసం నే పాడిన ఆక్రోశగీతం నీ చెవుల తాకే ఉంటుంది
మాటరాని మూగవాడివైనావా నా పాటకు బదులీయవేమి

సూరీడు వెలికి వచ్చాడు కదా, ఈ పాటికి నా సందేశం నిను చేరే ఉంటుంది
నా సందేశం నిను చేరలేదా ? పావురాన్నైనా పంపవేమి
మిట్టమధ్యాహ్నపు సూరీడు ధాటికి దాహార్తుడనై కదలలేని రాయిలా
నా తనువు చేసిన మూగరోదనైనా కానరాలేదా
సూరీడి అస్తమయం చూస్తూ నిస్సహాయుడనైతిని,
నీ సహాయమెపుడు చేరునో
వెలికి వచ్చిన చంద్రుని చూసి, పక్కనున్న చుక్కలు చూసి
ఆ చుక్కలలో నీ చూపు పంపావని ఎదురు చూసా,
ఎచట నిలిచాయి నీ చూపులు
మస్తిష్కపు ఆలోచనలు ఆగిపోతున్నాయి,
మనసు ఆత్మను వెతుకుతూ పోయింది
చుక్కల పందిరి కింద శరీరం ఒంటరయ్యింది
బహుశా ఇది మరణమేమో,
నా తనువైనా తడిమి వీడ్కోలు ఇస్తావా???

ఎచట దాగితివి?
ఆత్మాకారుడనై నిను అడిగెదననుకొన్న ప్రశ్నలు గురుతు రావేమి?
ఏ మాయ చేసితివి?
నిరాకారుడనైతినేమి?

(ఈ ప్రశ్నలలో అనేక కధలున్నాయు, అనేక కన్నీటి వ్యధలున్నాయి,
ఉప్పెన ముంచెత్తి, భూమి ప్రకోపించి, అగ్ని జ్వలించి, పిడుగులు పడి, సుడిగుండమంటి వాయువులు వీచి
పోరాడి ఓడిన బతుకులున్నాయి. మీ హృదయము రాల్చే కన్నీటిబొట్టును పెద్దరికపు హోదాలోనో, కన్నుల పరదాలోనో దాచెయ్యద్దు)

చేప చంద్రుడు

మా ఊరి చేపల హృదయమూ, ఆ చంద్రుడు ఒకటేనట
మేఘాల కోసం పిచ్చిచూపులు చూస్తూ ఎదురు చూస్తుంటాయి
హృదయంలో మౌనంగా ప్రార్ధిస్తుంటాయి మేఘాలను రమ్మని
ఆ తపోశక్తికి వచ్చిందో తేజస్సు
చంద్రుని చుట్టూ దూరంగా ఏర్పడిందొక రంగుల వలయం
తపము తీవ్రత పెరుగుకొద్దీ తేజస్సు యా హృదయములోనే కలిసింది
చంద్రునిలో లీనమయ్యింది ఆ రంగుల వలయము
మేఘ దర్శనముతో పులకించింది మత్స్యము

చేపలకు వల వేసి పట్టారు జాలరులు
తపోశక్తి తగ్గసాగింది
హృదయతేజము మసకబారసాగింది
అమాస వచ్చి అదృశ్యమై మరల వచ్చాడు చంద్రుడు పున్నమితో
ఈ సారి చంద్రుని చుట్టూ కానరాలేదు ఆ వలయము
బహుశా చంద్రుడు తపము చేయబూనినాడేమో
మరో వరుణకాలము కొరకు, ఏనాటికి ఫలించేనో ఆ తపము,

(మరువం ఉష గారు చేయుచున్న జలపుష్పాభిషేకానికి నేను సమర్పిస్తున్న మూడవ జలపుష్పమిది)

చేప చెప్పిన ఊసులు

అంత:పుర భవనమ్మున అలక పూనెను ఓ రాణి
అలకపాన్పును వదిలి సైకతపానుపుపై పవళించెను ఆ సొగసరి
చిలక తెచ్చిన కబురందుకొని సైకతవేదికనలంకరించెను రాతిగుండె రారాజు
పలుకరింప మొగము తిప్పుకొనె ఆ వయ్యారి
భామతో వైరిమార్గమేలనని ఒరలోన దాచె కరవాలము, చేత ధరించె జాలము
ఎటుల అలక తీర్చునోయని ముచ్చట చూచుచుండె పున్నమిరేడు

ఈ జంట చింత తెలియని ఒక కుర్రచేప పక్కనున్న కొలనున నింగిని ముద్దాడ ఎగిరి దూకె
ఆ చేపను చూడగనె చిరునవ్వు వెలికివచ్చె భామ మోమున
ఒక వింత ఆలోచన వచ్చె ఆ మగని మనసున
"కనులు మూయక నా కొరకు ఎదురు చూచుచూ
నన్ను ముద్దాడ ముందుకు దూకి అంత మరల వెనుకకు మరలి
ఏలనో నీకీ పంతము. ఎదుట నే నిలిచినా అంతలో వెనుకకు మరులటేల "
అని చేపతో పలుక, గడసరి మగువ
"కనులు మూసిన ఎచటకు పోవుదువోనని నిదురునైనా కనులు మూయకుంటుని
కనులముందున్నా చెంతకు చేరకుంటివి
చెంతకు చేర నే దుమికినా దరికి చేరనంటివి"
అని తానే మత్స్యసుందరియై సమాధానమిచ్చె

ఇది విన్న యా చేప
"అది అలక కాదు,కులుకేనని తెలియని రాజువైతివి
మంచిదైనది కోపాన్ని మనసు పొరన దాచి,
నవయువకుడవై సమ్మోహనుడవై చేప కన్నుల సుందరి కొరకు వచ్చితివి
మనసున దాగిన ప్రణయమును మాటన చెప్పకుంటివి
నటనమున చూపకుంటివి
నా విహారము చెప్పించినదిలే నీ మనసున దాగిన ప్రణయపు మాట"
అని తర్కించి ఆ రాజు జాలమున ప్రవేశించె,
యా చేపను చేతిన తీసుకుని ముద్దాడబోవ,
మీనాక్షియగు యామె కించిత్ అసూయన జలపుష్పమును జన్మస్థలమునకు చేర్చె

అలకయేల వచ్చెనో మరిచెను యామె
జాలమేల తెచ్చెనో మరిచెను ఈతడు
సైకతపానుపుపై విరహమును మరచి విహారము సాగించుచుండిరి
ఈ విహారము చూచిన యా పున్నమిరేడు మబ్బుల కిటికీ మాటుకు చేరి మరో జంట ఎచటా యని శోధించసాగె

(మరువం ఉష గారు చేయుచున్న జలపుష్పాభిషేకానికి నేను సమర్పిస్తున్న జలపుష్పమిది)

హృదయపు ఆకాశము

ఓటమి అమాసై పిలిచింది నిరాశను తామసై రమ్మని,
నిరాశ వచ్చింది ఆశల నక్షత్రాల తూటాలు చేసిన గాయాలతో ,
నివ్వెరపడి తడబడింది ఓటమి
రాతిరి నిశ్శబ్దంలో ఓటమి పెట్టిన గావు కేక విజయపు గీతమై
ఆశలవెన్నెలను ఆవిష్కరించింది

ఆశల కాంతులు తొలగించాయి గహణాన్ని
దూసుకు వచ్చింది విజయలక్ష్మి పున్నమి చంద్రునిలా
కోటి ఆశలు ఒక్కసారి కలగలసి
ఆకాశమంటి హృదయన్ని నింపివేసాయి
పున్నమి వెలుగు నిండింది ఎదలో

ఆశ తోడున హృదయపు ఆకాశము అనంతము
నిరాశ నీడన హృదయపు ఆకాశము శూన్యము

సృజన

లత కోరింది తరువు తోడును
తరువు నీడన జతకూడి ఆడింది
మాతృమూర్తియై సృజన పుష్పాల పూసింది
పులకించిన ప్రకృతి
హిమబిందువులచే అభిషేకించింది

సిగ్గుల మొగ్గగా మొదలై, బిడియపు పుష్పమై
సృజన వికసించింది
అన్వేషియై విహరించదలచింది
వీడ్కోలు తెలిపింది లత
తరువును స్పృశించి
గమ్యము గగనపు వీధుల విహంగమై
హవనవాహనుడి జతలో సాగింది సృజన

పంకజపాన్పుపై నిదురించి
మల్లెలచెండును అలకరించి
ముళ్ళబాటన గులాబీని ముద్దాడి
హల కల ఆయుధమ్ముల తోడెంచుకొని
అలసటన హరుని శోధించి
వినీలవిశ్వపు జైత్రయాత్ర కొనసాగించింది

కన్ను కుట్టింది సమవర్తికి
బంధించ పాశంబు విసిరె
టక్కరిదీ సృజన, ఆ సమవర్తి శిరసు అధిరోహించింది

అంతు తెలియని దూరాన లత మరో సృజనకు జన్మనిచ్చింది
సమవర్తి త్వరలో సృజనమూర్తి కానున్నాడు

సత్య శోధన

నిజమెల్లప్పుడూ ఇంతే
పట్టుకుంటానంటే కాలుస్తుంది
దాచిపెడితే దాగనంటది
ఆకసాన సూరీడిలా వెలుగుతానంటది

ఎంత లోతున దాచిపెట్టినా,
భూగర్భం చీల్చుకు వస్తుంది
ఎంత దూరమిసిరేసినా అ
నంత దూరం పయనించి తన వాణి విన్పిస్తుంది

అణువంత చిన్నది
విశ్వమంత పెద్దది
ఆచరిస్తే అణువణువులో దాగి తోడుంటుంది
ఎదురు తిరిగితే విశ్వమంతా తానై ప్రళయం చూపుతుంది

అసత్యపు రధమెక్కి అవినీతి గుర్రాల స్వారీ చేసిన
అనంత సత్యం చేతిలో ఓటమి తప్పదుగా

సత్యాన్వేషణతో జీవినయానం చేసిన,
నీతి చంద్రికల తోడున విహరించిన
అనంత సత్యమున అంకితమే కదా

సత్యమా ఏమని అర్ధం చేసుకోను నిన్ను,
సత్యాన్వేషణలో తరించెను ఒక ఋషి,
సత్యము గోచరించిన మాత్రమున
నా నేత్రము కానరాని లోకాలకు వెడలె ఆ ఋషి
ఇంకెవరని అడగను నీవెవరో

(సత్యశోధన రాసిన గాంధీకి అంకితం)

స్వేదపు హరివిల్లు

హోరున కురిసే వర్షములో చినుకుల గొడుగు
వణికించే చలిలో హిమబిందువుల తొడుగు
ఎర్రని ఎండలో గ్రీష్మకిరణపు లేపనాలు

జోలపాడు కీచురాళ్ళు
వింజామరలు వీచు దోమలు
కలలకోటకు కాగడాలెత్తు మిణుగురుల కాంతులు

కుక్కుట నాదాలు సుప్రభాత గీతాలు
అంబలి చాటున దక్కిన ఆకలి
పాదాలకు రక్ష మట్టి రేణువుల సమూహం

శ్రమజీవన సౌందర్యపు నిలువెత్తు చిత్తరవు అతను
ఎర్రని సూరీడుని వెక్కిరిస్తూ వెలికి వెచ్చాయి
ఎచటో దాగిన స్వేద బిందువులు
,
ఆ స్వేదమందు దాగింది శ్రమజీవన హరివిల్లు
మరో ప్రపంచపు ద్వారాన్ని చేధించిన గురి తప్పని విల్లు

కన్నుల వెలుగు రేఖలు- చూపుల ఇంద్రజాలము

ఏమి మాయాజాలమో అది
ఎవరు తోసారు నను
వెలికి వచ్చే దారి లేదు
దరిచేర తీరము తెలియకున్నది
దిక్కులు తెలియని శూన్యమది
ఏ సూరీడుని వేడను
దినములు లెక్కించ తారా చంద్రులే కానరారేమి
క్షణముల లెక్క తేలకున్నది, క్షణమో యుగమో లెక్క తెలియదే మరి
శూన్యమున ఎన్ని అడుగులు వేసినా గమ్యము చేర్చదే
ఎచట చూసినా వెలుతురు కానరాదే
బాధను హృదయమున బందీను చేసి
సాగాను, ముందుకో వెనుకకో దిక్కులు తెలియవు
ఎచట నిలిచానో తె లియదు
హటాత్తున ఏదో వెలుగు నన్ను ముంచింది నన్ను నేనే మైమరిచేలా
నా ప్రేయసి కన్నుల వెలుగే అది
తెలిసిందిలే ఇన్నాళ్ళ నా శూన్యం దిక్కులు లేనిది కాదని
దిక్కులనే తనలోన దాచిన విశ్వమని
ఆమె కన్నుల, నే కాంచిన వెలుగులు
మరో విశ్వపు దారి చూపే కాంతిరేఖలు

====== మరి ప్రేయసి ఏమనుకుందో == ====

అతని కన్నుల జాలమే నా పట్టుపరుపు
వెలికి వచ్చే ఊహ కూడా రాదు, ఏమాయనో అతను అదృశ్యమాయె
ఆతని కన్నుల ఇంద్రజాలమున నన్ను బందీ చేసి
ఏ దిక్కున చూసినా ఆతనే , దిక్కులు తెలియకున్నవి
శూన్యమో ఏమో తెలియనిదేదో నన్నావహించింది
ఇంతలో గాలిలో ఏదో వెచ్చని పలకరింపు నను తాకింది
శూన్యము దాగిన నా కళ్ళలో ఏదో వెలుతురు
అది చూసి అతని కనులు చేసె ఏదో ఇంద్రజాలము
అతను చూపే మరో విశ్వానికి అతనివెంటే నడిచా

(అనంతవృత్తం మూడవభాగం రాద్దామని మొదలుపెడితే వచ్చిన ఔట్ పుట్ ఇది J )

క్షేమమేనా... (క్షామం లేదుగా)

పొంగిపొరలాల్సిన వాగులు అలసటతో ఆగాయి,
తమ దాహాన్ని తీర్చమని నింగి వంక పిచ్చి చూపులు చూస్తున్నాయి

క్షేమమా అని అడిగే పిలుపులు
క్షామం లేదు కదా అని వస్తున్నాయి

కరువుని పరుగెత్తించే జలదేవత ఏ మూల నక్కిందో
కరువే పరుగెడుతోంది ఇనప గజ్జెల తల్లిలా

ఈ దృశ్యాలు చూసి తట్టుకోలేక భూమాత కన్నీరు కార్చింది
భూమాత మోముపై కన్నీటి చారికలై నిలిచింది

సముద్రుడి కన్నీళ్లకు అంతే లేదు, సంద్రమంతా ఉప్పు కట్టింది
తనను ఆవిరి చేసి కరువు తల్లిని అభిషేకించమని సూరీడిని కోరాడు
సూరీడు వేడి పెంచాడు, సంద్రాన్ని ఆవిరి చేస్తూ పోతున్నాడు
వేడికి తట్టలేని సహనమాత రాళ్ళను ముక్కలు చేసింది

గలగలా పరుగెత్తే జీవనదులు, విలవిలలాడుతూ కూలబడ్డాయి
భూమాతకు ఆభరణాలు ఆ నదులు, కరువుకి తాకట్టు వెళ్ళాయి

పంటలకు ఎరువు వేసే అవసరం లేదు,
కరువుకు వెయ్యాలేమో ఎరువులు

పచ్చటి ఆకులు ఎండినా
వెచ్చని పక్షిగూళ్ళు చెదిరినా
చూసిన మనిషి గుండె పగిలినా
కరువు గుండె కరగలేదు

(** ఇంతవరకూ ప్రస్థుత కరువు గురించి, కిందవి కరువు తగ్గితే అన్న ఊహకు రూపం **)

వాగుల బేల చూపులు చూసి కరిగింది పైన దేవుని గుండె
దాహాన్ని తీర్చ వరుణుడిని పంపాడు వాయుదేవుని తోడు ఇచ్చి

క్షామాన్ని మరోమారు నిఘంటువులో దాచి క్షేమాన్ని తవ్వి తీసాయి పిలుపులు

జలదేవత పొంగింది తాండవమాడుతూ
ఇనుప గజ్జెల తల్లి జడిసి ఎడారుల బాట బట్టింది
వెనుకే కదిలింది జలదేవత, కరువుని కరువు చెయ్యనుందేమో

సముద్రుడి కన్నీళ్ళు భూమాతను అభిషేకింప
నల్ల మబ్బుల పంచను చేరాయి, అయినా ఏదో ఉప్పదనం
ఏ మూలన కరువు చూసాడో సముద్రుడు
రాళ్ళ ముక్కల మధ్య దూరి ముందుకు దూకింది జలతరంగిణి

జీవనదుల జీవం మరో మారు వచ్చింది,
కరువు తాకట్టు నుంచి బయటకు వచ్చి భూమాతకు ఆభరణాలై నిలిచాయి

కరువుకు వేసిన ఎరువు వికటించింది
పంటలకు వేసే ఎరువుని తెమ్మని రైతుని పంపింది

పచ్చని ఆకులు వికసిస్తే
వెచ్చని పక్షిగూళ్ళలో పిచ్చుక కూసింది

మనిషి గుండెకు ఏదో అర్ధమైంది
ఎదలోతుల తను చేసిన తప్పులు తెలిసాయి
ఎద ఆర్ధ్రమైనా మెదడు వినేనా
పశ్చాతాపాన్ని ప్రకటించి ప్రకృతి ఒడిలో సేదతీరేనా ?

అనంత వృత్తం-2

ఆవురావురుమంటూ తన పరిధి పెంచుకుంటూ పోతోంది
ఎక్కడ మొదలయ్యిందా దీని ప్రయాణమంటూ ఆరాలు తీస్తూ
నా నడక మొదలయ్యింది, వృత్త పరిధిని దాటి లోనికి అడుగు పెట్టలేకున్నా
చక్రవ్యూహమిది, లోనికి రానీయదు, బయటకు పోనీయదు
వంద చేతులు వెనక్కి లాగుతాయి లోనికి అడుగెయ్యనీకుండా
వందకొక్కటే లోనికి తోడుగా పిలుస్తుంది

ఇది రేఖ కాదు, ఎక్కడ మొదలయ్యిందో చెప్పడానికి
అసలు ఈ దారి ఎటు పోతుందో తెలియదు,
నా గమ్యం మాత్రం ఈ వృత్త కేంద్రమే

అంతము కానరాని
ఆరంభము తెలియని విశ్వరూపమిది
అనంత గణం ఏక గణనం, అనంత వృత్తం ఏక కేంద్రం,
విశ్వాంతరాలన్నీ అంతర్లీనం, విశ్వమే పరిధి ఈ అనంత వృత్తానికి

ఏలనో ఒకపరి కిందకు చూసా
ఏమది, అనంత అనంత వృత్తాలు అగుపించినవి
పరికించి పైకి చూడ
లెక్కలేని వృత్తాలు గొడుగు పట్టినవి

ఏ వృత్త కేంద్రమని వెతకను,
మూషికమై తవ్వుకుపోనా... మయూరమై ఎగిరనా...
లంబోదరుని తోడు కోరి విఘ్నాలకు విఘ్నమవ్వనా
దైవగణ నాయకుని సైనికుడినై దూసుకుపోనా

విశ్వనాధుని హృదయమా ఆ అనంత వృత్తం,
ఆ హృదయమున చోటు లేనిదెవరికిలే
ఆ హృదయకేంద్రమును వెతుక నేనెంత , అందుకే
ఈ అనంత వృత్తమున ప్రమధ గణమున ఒక్కడినై విహరించనా

ఆ ఊహ మనసున కలిగిన క్షణమున వినిపించె అశరీర వాణి
"ఈ అనంత వృత్తమునకు కేంద్రముండునా...ఎచట నిలిచి నను ధ్యానించినా అదే కాదా కేంద్రము
సంశయమేల, ప్రతి కణమూ కేంద్రమే. అది తెలిసిన క్షణము అణు విస్ఫోటనపు శక్తే కాదా నీ వశము"

అనంతమును శోధించు శోధన కూడా అనంతమే.. కనిపించిందా అనంత వృత్త కేంద్రం

ఐంద్రజాలిక గంధర్వ ఊసరవెల్లి

వెన్నెల వెలుగుల మాటున దాగి ఏ మూల నక్కాయో వన్నెల సప్తవర్ణాలు,
సూరీడి కంటిచూపు తగలగానే మత్తు వదలి ముందుకు దూకాయి ఒకదాని వెంట మరొకటి
చివరన దూకింది ఎర్రని ఎరుపు,
వెన్నెల వెలుగులు ఉదయపు కాంతులుగా మారాయి
ఆకాశం ఊసరవెల్లా ???

కీచురాళ్ళ రణగొణ ధ్వనులు ... కోయిల కుహుకుహులు
రాగభ్రంశం క్షణంలో సుస్వర గానహేల
ఎవరా గొంతులు మార్చిన గంధర్వుడు

అమాస రాత్రి కవ్వించిన చుక్కలు ఏమయ్యాయి
నీలిమేఘాల చాటున నక్కి మాయమై, భువిన పువ్వులై పూచాయా...
ఆ చుక్కల రేడు చంద్రుడు
ఈ పువ్వుల తోడు సూరీడు ... ఎవరి ఇంద్రజాలమో

రాగం నిశ్శబ్దమై నిశీధి నీడలో సేద తీరిందేమో
నల్లని కోయిల గొంతులో పొంగే గంగవోలె ముందుకు దుమికింది

తామసి చేసిన వికటాట్టహాసం, సూరీడి కంటి చూపుకు జడిసి నిశ్శబ్దమై మిగిలింది
రాగభ్రంశము సుస్వర హేలయై పాడింది
రంగురంగుల చిత్రం ఆ ఆకసం.. కుంచె పట్టిన ఆ చిత్రకారుడెవడో

ముందు రేతిరి కన్నీళ్ళు, మునిపంటి బిగువున దాగిన బాధలు, నిన్నటి జ్ఞాపకాలు
నేటి ఉదయపు హిమబిందువులు, గొంతెత్తి పాడే ఉదయరాగాలు రేపటి ఆశాజీవన నిచ్చెనలే
నా నెచ్చెలులే

(నెల క్రితం తెలవారుజామునే నేను చూసిన అందాలకు అక్షర రూపం...)

అనంత వృత్తం

దూరాన నిలిచింది దీప శిఖరం..
మరో దిక్కున అంతు తెలియని
కారు చీకట్ల విలయ తాండవం

దీప శిఖరమువైపు అడుగెయ్యబోతే చీకటిన
నా పాదాలనేదో ఆపింది,
ఆపి తన చేతులు జాపింది, చీకటిలోనికి ఆ చీకటి లోకానికి పిలిచింది

కన్నులు మరల్చలేని అందమే అయినా నా
కన్నుల చీకటి పొర కమ్మింది, తడబడుచున్నవి అడుగులు
కన్నులు చూపని దారిని వెతుకుతూ

ఎంత తిరిగినా ఆ శిఖరం దరి చేరదు
ఈ తామసి నను వదలదు
ఏ తోవన పోవాలో, ఈ దూరాన్ని ఎలా తుంచాలో

అరె, ఇదేమి నేను మొదలిడిన చోటుకే మరలా వచ్చితిని
హరీ, ఇది రేఖా యానమా, వృత్త పరిభ్రమణమా
దారేది, నన్ను పిలుచు దీప కళికను చేరేదెలా

క్షణము ఆగి లంబ కోణమున అడుగు వేసా
గణించ వీలు కాని శక్తులు నిరోధించ
రణమున ఏకాకినైతినా?

ధిక్, నన్నే ఆపు శక్తులా అనుకున్న క్షణమే రెట్టింపాయే
కానరాని నా విరోధములు, దీపమునే చూచుచూ
కనులు మూసి అడుగు వెయ్య

ఒక్కొక్కటిగా రాలిపోయె విరోధములు
రక్కసి చెర నుండి విముక్తి వచ్చేనేమో
రక్కసే మరో రూపు దాల్చెనో,

మరో మారు ఏదో ఆపింది
దూరానున్న దీప కళిక
చిరునవ్వులు చిందిస్తోంది

ఇదిగో మరో మారు అనంత వృత్తంలో ప్రవేశించా
దేదీప్యమైన దీప శిఖరమేనా కన్పించని
కేంద్రము, ఈ జీవిత గమ్యము

మరెన్ని సుడులో ,
మరెన్ని మలుపులో
పరిధిని కుదించి కేంద్రమును చేరుట
కొరకేనా జీవనము? ...

ఇంద్రియాల బంధనాలు చీకటులు
ఆ దేవుని చూపులు దీప కళికలు
ఆ చూపును చేరునంతలో అంతు తెలియని అనంత వృత్త పరిభ్రమణాలు

విరహము కరగదా... ప్రణయపు నదిగా ఉప్పొంగదా

అక్షోర్ణవ హిమబిందువై మొదలై
అక్షాంశమువోలె మిథ్యారేఖయై
అక్షౌహిణీ సమూహమై ఘనీభవించి
అక్షయమై హిమశిఖరమై ధృఢకుడ్యమాయె

ద్రవించదు ఈ హిమశిఖరము,
కవ్వించి కదలదు ఆ కుడ్యము
కవినై మేఘసందేశమంపినా
ఆ విధి చూపుకు దారితప్పె మేఘములు, నా సందేశములు

కనుల ముందున్న శిఖరాధిరోహణే శరణ్యము,
అనన్యము ఆ అధిరోహణ, శిఖరము కోరె శరణ్యము
ఆనందము అర్ణవమై వెలికి వచ్చె, హిమముతో జతకట్టె
తునకగా మొదలై తునాతునకలు చేయు మంచుగడ్డయై దుమికె

ఆరంభమాయె ఆనందార్ణవ ప్రవాహము
వర్త్మము వెతుకు అవరోహణకు తానే చూపె బాట
పర్వత పాదమునున్న నీ అశ్రువుల తుడిచి,
పరవశమొంది దూకితిమి జతయై ప్రణయపు నదియై

విరహము హిమశిఖరమువోలె భయభ్రాంతిన ముంచవచ్చు
కరుణ లేదని విధిని నిందించవచ్చు, శిఖరాధిరోహణతో
విరహము పరాజిత కాదు, అధిరోహణకు తోడుండి,
అవరోహణమును దీవించి ప్రణయముగా జీవనదిగా చేయదా

విరహము కరగదా... ప్రణయపు నదిగా ఉప్పొంగదా.. ప్రేమికుల దీవించదా

నిర్వేదము

బాధా రాహిత్యపు బంధమై
ఆనంద రాహిత్యపు అంచులలో
నా మది పాడిందొక వేదం
ఆ వేదానికి నిర్వేదమని పేరు

నిర్వేదపు గీతానికి నిరాశ నెచ్చెలి అట
ఆశ శత్రువట,

ఇదేమి, నేను నిర్వేదానికి శత్రువుని కదా
అజాతశత్రువు ఆశ నా సేనాధిపతి
అయిననూ నిర్వేదపు గీతానికి తైతక్కలేల

అంతలో నవ్వెను నా చెలి “ ఏకాగ్రచిత్తము “
అంత కనిపించె సత్యము
నే పాడుతున్నది నిర్వేదపు గీతము కాదు
అది ఆశయ గీతమే, ఆ గీతమున తగ్గినది నా చెలి గొంతే

నేనున్నది బాధ చేరని, ఆనందము కదిలించలేని ఆశయ సాధనలో
నా చెలి చెంతనుండ పొందలేనిదేమి

శిలనైనా కరిగించే సామవేద సంగీతం

పాడెడి వాడు భక్తుడైతే,
శిలలో కనిపిస్తున్న ఆ దేవుడు కరిగి
ఆ భక్తుని హృదయాన్ని ముంచెత్తడా
విశ్వరూప దర్శనం చూపడా

హృదయమే పాషాణమైతే
ప్రియసఖి నోటి మాటే సామవేద సంగీతమవ్వదా
ఆ హృదయం కరగదా
ఆనందం అర్ణవమై కన్నుల ఆనకట్టలు దాటదా

( కలవరమాయె మదిలో సినిమాలో పాటలో ఒక వాక్యం పైన టైటిలు. అది నచ్చి, ఇలా సంబంధం లేకుండా రాస్తున్నాను. )

హరివిల్లు – 4

(అడగగానే, ఒక చెయ్యి వేసి ఈ సప్త కవితల సంకలనంలో పాల్గొంటున్న మరువం ఉష గారికి ధన్యవాదములు)

భానుని శ్వేతకిరణాలు తండవమాడుచున్న వేళ, ఒక చినుకు కురిసె
చినుకు తడికి తడిసి, మురిసి శ్వేతకిరణం ఏడు వర్ణములలో వన్నెలు పోసాగింది,
ఆ సప్త వర్ణాలూ తమ వన్నెలతో శ్వేతకిరణ సుందరికి అలంకారములవ్వగా
తన నెచ్చెలి తామసి తోడు లేక చిన్నబోయెనా నలుపు
తన అంశలగు సప్తవర్ణముల వన్నెలు చూస్తూ ఆనందమొందుచున్నదా శ్వేత సుందరి

ఆ వన్నెల నృత్యస్థలి ఆ నల్లనయ్య తలపైన దాగిన పించమే కాదా ?
చిన్నబోలేదులే నలుపు, తామసమునే జయించిన నల్లనయ్య తోడుండగా
ఆ నల్లనయ్యకే అలంకారమై నిలువగా

శ్వేత సుందరి అలగదులే
ఆ నల్లనయ్య చేత వెన్నముద్ద కదా ఆ శ్వేతసుందరి,

ఒక చేత మురళి, మరు చేత వెన్నముద్ద
దేహము నలుపు, శిరముపై హరివిల్లును చూపించు పించము

అన్ని వర్ణములూ కలిసిన ఆ క్షణము నా వర్ణనలకు లొంగునా ?

భానుడే మనమేమో
ఆ చినుకులే సత్యాసత్యాలేమో
శ్వేతకిరణాలు మనలోని భావనలేమో
ఆ రెండూ కలసిన క్షణమున వచ్చెడిది హరివిల్లంటి ఆత్మసాక్షాత్కారమేమో
తామసమును జయంచి తామసి నెచ్చెలిని మన అలంకారముగా చేసుకుంటే
వేడి వేడి భావనలు వెన్నంత చల్లగా అవుతాయేమో
ఆ క్షణమున మనిషే ఆ నల్లనయ్య అవునేమో

హరివిల్లు - 2

శ్వేతశిఖరాలపై ధ్యానముద్రన మునిగి ఉన్నాడు ఆ శంకరుడు
శివుడు బాధలోనున్నాడేమో ప్రకృతి కూడా నిర్వేదంగా ఉంది,
ఆ నిర్వేదపు శిశిర ప్రకృతికి ఏకైక శోభ ఆమె, పార్వతి
ఆ శంకరుడు కొలువున్నది ఆ పార్వతి హృదయశిఖరాలపైనేమో

ఆమె హృదయమున ఏనాడో ఆసీనుడాయెను ఆ శంకరుడు
అది తెలియని బేల కాదే ఆ పార్వతి,
వారి వివాహసమయం కోసమే కాదా ఆ నిర్వేదపు ప్రకృతి ఎదురుచూపులు
అదీ తెలుసు ఆ పార్వతికి...

ఆ ధ్యానముద్రను కదలించ శివుని కంఠమున దాగిన గరళం
మూడోకన్నున వెలువడునని తెలియునే
తెలిసిననూ ముందుకు సాగెను మన్మధుడు వారించు రతీదేవిని తోడ్కొని
మన్మధునికి ఆ ధైర్యమేలనో.... విధి నిర్వహణను నమ్మిన యోగేమో ఆతడు

కోయిలలచే కూయించెను, మల్లెల సువాసనలు వెదజల్లెను 
సుందరీమణులతో నాట్యము చేయించెను
ఎన్ని యత్నములనైనూ చెక్కుచెదరలేదు ఆ శంకరుడు

బ్రహ్మాస్త్రమో మరేమో, ఆ హరిని ప్రార్ధించి "హరివిల్లు" ను ఎక్కుపెట్టె
శ్వేతశిఖరపు మంచుని కరిగించి
శ్వేతశిఖరపు సిగలో అందమైన ఒక చిత్తరువు గీచెను
ఆ చిత్తరవు గీచినంతనే ధ్యానముద్రను వీడెను ఆ శంకరుడు

భస్మీపటలమాయెను మన్మధుడు,
భస్మమాయినది మన్మధుడు కాదేమో?
శ్వేతశిఖరముపై హరివిల్లుని కనిన అనిర్వచనీయ అనుభూతిన
బూడిదయ్యినది కామమేమో ?

రతీదేవి దు:ఖమును తీర్చ ఆమెకు ప్రసాదించే తన ధ్యానసాధన

శ్వేతశిఖరమున హరివిల్లు కనిన క్షణం ఒక జంట కలిసె,
మరొక జంట ధ్యానముద్రన మునిగె
ఆ జంటను కలిపెడివాడు మన్మధుని పంపిన హరే కదా
ఈ జగన్నాటకసూత్రధారే కాదా ఆ నల్లన్నయ్య

(హరివిల్లు అనే టపాలో మూడు కవితలు రాసాను. ఇది సప్తకవితల సంకలమున నాలుగవది)

హరివిల్లు

హరివిల్లు – సప్తవర్ణాల మేలు కలయిక
ఇంధ్రధనస్సుగా పేరు గాంచెను
ఆ హరివిల్లుని చూసినంతనే ఎన్నో భావాలు, ఆ భావాల కలయికే ఈ రచన.
ఇది సప్తభావాల కలయిక కాదు
సప్తాశ్వాలపై ఊరేగు సూరీడి రధము కాదు
ప్రకృతిని చూచి పరవశించిన నా ఉప్పొంగుభావాల కలబోత

=============

శ్వేతకిరణం ప్రియుడు
హిమబిందువు ఆ ప్రేయసి
ఇద్దరూ కలిసిన క్షణం ఆవిష్కృతం కాదా అందాల హరివిల్లు
వారి కలయికలో ఆ ఒక్క క్షణంలో ఎన్నో భావాలు పొంగవా
ఆ భావాలే సప్తవర్ణాలై ప్రతిబింబించవా

ఇద్దరూ తమ గుప్పెడంత గుండెలో దాచిన ఆవేశం ఎరుపై పొంగదా
తీపిపులుపుల మేలు కలయికను దాచిన నారింజరంగు కాదా వారి జంట,
          అర్ధనారీశ్వరపు అందమే కాదా ఆ కలయిక
          ఆ రంగుని చూసినంతనే ఆవర్ణం కాదా చూచెడి వారి మది
నీలాకాశమంత విశాలమే వారి ప్రేమ,
          నీలాకశమందున్న శూన్యమే వారి దూరం ,
          ఆ ప్రేమ నీలవర్ణమై నిండదా
ఆమె కనులే నీలికలువలు కావా,
          ఆ నీలికలువులు అతని చూచి ఆనందంతో వికసించలేదా,
          ఆ నీలికలువలతో నింగిని నింపలేదా
అతను శ్యామవర్ణ సుందరాంగుడికి సాటి కాదా
          అతనిలో పొంగిన ఆనందహేల శ్యామవర్ణమై ముంచెత్తలేదా
వారి జీవనానికి పచ్చతోరణాలు కట్టదా ఆకుపచ్చ వర్ణం 
          ఆ వన్నెల వర్ణము కనినంతనే చేరదా ఆహ్లాదం
మంగళకరమౌ వారి జీవనం, పసుపుబట్టలు కట్టలేదా ఆ జంట
          అందమే ఇక వారి జీవనయానం

ఇంతలో ఏమాయె, ఆ హరివిల్లు అదృశ్యమాయె
శ్వేత కిరణపు ప్రియుడే దోబూచులాడెనా ?
హిమబిందువంటి ప్రేయసే అలిగి నేలపొరలలో దాగెనా?
మళ్ళీ ఆ హరివిల్లు కనిపించేదానేడో ?

=================

కన్నెల మానసచోరుడు కన్నయ్య వేణుగానము వినినంత
ప్రేమతెమ్మెరల మోసుకుని వాయువులు వీచగా
విరహమునున్న శ్వేతవర్ణపు నాయిక రుక్మిణియే
సప్తవర్ణాల నాయికల ముందుకు నడిపించెనా
లేక వారితో కలిసి తానే పరుగిడెనా ?

ఆ అష్టనాయికల పయనం ఆ వేణువు చెంతకే
ఆ వేణువు చెంత చేరినంతనే ఆ మురళీధరుని కంఠమాలలాయిరా ?
అందమైన హరివిల్లుగా చూపులు దోచితిరా ?
ఆ వేణుగానమాగినంతనే అష్టనాయికలూ ఒక్కరై
శ్వేతవర్ణపు నాయికై మురళీధరుని చేత వెన్నంటి రుక్మిణిగా మిగిలిరా ?

===============

మీనములే ఆమె కన్నులా?
శ్వేతవర్ణపు సౌందర్యవతా ఆమె ?
ఆమె ద్రుపదరాజపుత్రి ద్రౌపదే కదా
సిగ్గులమొగ్గై స్వయంవర సభను చేరె

పాండవ మధ్యముడు అర్జునుడు చేపట్ట సభను చేరె
నేలపై వంగి, కన్నులు కిందకు దింపి
మేఘనాధుని ప్రార్ధించ, దీవెనలు వర్షపు జల్లులై దీవించ
గోపయ్య చల్లని చూపులు ఆశీస్సుల కిరణాలై అచట ప్రసరించ

ఆ సవ్యసాచి చేత చేరె "ఇంధ్రధనస్సు"
ఆ ధనస్సు గురి మీనముల కన్నులు కాదేమో
అసలు గురి మీనములే కన్నుల నింపి చూచుచున్న ద్రౌపదేమో
ఆతని బాణం గురి తప్పక ఆమె కంఠసీమను అలంకరించె వివాహ హారమై

( ఇక్కడి నుంచి పాంచాలి అయ్యే ఘట్టాన్ని కావాలనే వదిలివేస్తున్నాను. ఔత్సాహికులు కొనసాగించవచ్చు)

గంగమ్మ పరవళ్ళు

ఎక్కడ బయలుదేరిందో ఆ గంగమ్మ
ఎక్కడైనా ఒకటే గమ్యమట,
సంద్రపు ప్రియుడిని చేరడమేనట
కొండలలో మొదలై
ప్రియుని వెతుకుతూ పరవళ్ళు తొక్కుతూ
జలపాతమై దూకి
సర్వశక్తులతో రాళ్ళను పక్కకు తోసి
లోయలలోతులు నింపి
సుడిగుండమై మధనపడి
ఇసుకఎడారిని దాటి
రాత్రైనా పగలైనా
విరహపు వేసళ్ళు ఎండగట్టినా
ప్రియుని మేఘ సందేశాలు హృదయాన్ని నింపినా
శీతలపవనాలు ఆమె పయనాన్ని ఆపే ప్రయత్నం చేసినా
ప్రియుని చేరిందట
ఆ పరవళ్ళతో ప్రియుని ముంచాలని ఆమె ఆరాటం

చేరవచ్చిన ప్రియురాలిని కౌగలించుకోను అలల చేతులు జాపాడు ఆ సముద్రుడు
తనలో దాగిన శంఖంతో ఆమెకు స్వాగతగీతం పాడాడు
ఆ ప్రియుల కలయికతో పరవశించిన నదీసంగమం కొత్త పరవళ్ళు తిరిగంది
ఎన్ని సుడుల నాట్యాలు చేసారో ఆ ప్రియులు
(నయాగారా జలపాతం చూసాక మనసులో పొంగిన ఒక భావం)

గడ్డి పూలు నవ్వాయి

బజార్లోకి మల్లెపూల బండి వచ్చి ఆగింది,
తరుణులు ఒక్క మల్లె దొరికినా చాలంటూ మూరలే ఎత్తుకెళ్ళారు
భార్యాప్రసన్నం చేసుకోను పతులు గంపలెత్తుకెళ్ళారు
తరుణీమణుల జడను చేరి తరుణులకన్నా వారి జడలే అందమని మెప్పించాయి
తెల్లవారేసరికి మల్లెలు గడ్డిపై పడ్డాయి
అది చూసి హేమంతపు హిమబిందువులు ఏడుస్తూ ఊరిని కప్పేసాయి
ఊరడిస్తూ సూరీడు వచ్చాడు,
హిమబిందువులను తుడిచాడు.. రోజుకు స్వాగతం చెప్పాడు

మరో రోజు చామంతుల బుట్ట ఆగింది,
మళ్ళీ అదే తంతు
చామంతులు కూడా వాడిపోయాయి
బంతులు బంతాట ఆడినంతనే కమలిపోయాయి

ముళ్ళబందీ రోజాలు రోజుకొక జంటను కలుపుతున్నా
మొగ్గ విడవకుండానే వాడిపోతున్నాయి
మొగ్గ విడిచిన రోజాలు ఆహారప్రియులకు ఆహరమయ్యాయి
ఆకర్షణగా మిగిలాయి
మల్లెల ఊరడించిన సూరీడి ఎండ తగిలితేనే కమిలిపోయాయి
ముళ్ల మధ్య బందీ అయితేనే వాటికి అందమేమో

ఎర్రని మందారాలు రేకురేకుగా గుడిలో పూజకు వెళ్ళాయి
ఒళ్ళంతా చిధ్రమై భక్తుల చెవిలో చేరాయి

ఆకులమే అయినా పువ్వులకు పోటీ అంటూ
మొగలిరేకులు, మరువపు ఆకులు దూసుకొచ్చాయి
వాడినా గుబాళిస్తూ పాత బట్టలలోనో పుస్తకం మధ్యలోనో బందీ అయ్యాయి
అదృష్టం తెస్తాయని ఎవరు చెప్పారో ఇంటింటా కొలువుతీరాయి మనీప్లాంట్ లు

చెరువులో బురదనుంచి పుట్టుకొచ్చింది ఒక తామర, మరో కలువ
ఆ అందానికి మైమరచి బురదను దిగి సొంతం చేసుకున్న వాళ్ళెంతమందో

కాలం మారింది .... ప్రకృతిపై కన్నెర్ర చేసింది ...

నారీమణుల జడలు ఉలిక్కిపడ్డాయి
కొందరి జుట్టు రాలిపడింది
"వేణీ" అన్న పదం నిఘంటువుకే పరిమితమయ్యింది

మల్లెలు తెచ్చే ఖర్చు మగడకి తగ్గింది,
హేమంతం హిమబిందువులు రాల్చ రాలిన మల్లెలు లేవు
ఎవరిని ఊరడించాలి సూరీడు
ఆగక చెలరేగిపోతున్నాడు

చామంతులు, బంతులు అర్ధాలే తెలియని పిల్లలు వచ్చారు
బంతాట అంటే వీడియోగేమనే తెలుసు కదా మరి
జాతీయజండాతో కలిసి ఎగిరే చామంతులు, బంతులు
జాతీయజండా విలువ తెలియని వారి మధ్య నలిగిపోయాయి

ముళ్ళబందీని విడిపించే కష్టం తనకేల అనుకున్నాడేమో నేటి ప్రియుడు
గ్రీటింగ్ కార్డ్ పై గులాబీ బొమ్మతో సందేశమంపాడు
చాచా నెహ్రూ గులాబీ అలంకరణ పిల్లల దినోత్సవానికే పరిమతమయ్యింది

ముద్ద మందారాలే కావాలా అనుకున్నారేమో
లేక దేవునికి పూజలెందుకనుకున్నారో
ముద్ద మందారాలు ఉనికిని కోల్పోయాయి
చెవిలో పువ్వు పెట్టే వారు తయారయ్యారు

మొగలిరేకుల జాడే తెలియలేదు
చిన్నబుచ్చుకున్న మరువం ఏడ దాగుందో
అదృష్టం అంటే నమ్మకమే లేదో మనీప్లాంట్ స్థానంలో బోన్సాయ్ మొక్కలొచ్చాయి

చెరువులే లేక కలువలు తామరలు బొమ్మలకే పరిమతమయ్యాయి
వాటి కోసం బురదలో దిగాల్సిన అవసరమే లేకుండా పోయింది.
"పంకజముఖి" అన్న వర్ణన అర్ధమేమిటో తెలియక బుర్రలు పీక్కునే కవులు తయారయ్యారు

ఇంత చూసినా తన చిన్న గుండె పగలనందుకు గడ్డి ఏడిచింది
హేమంతపు హిమబిందువులు లేని లోటు తెలిసేలా
కనీసం తన పూలైనా చూడకపోతారా తరుణీమణులు అని రోజూ పూలను పూస్తూనే ఉంది
ఎక్కడైనా పెరుగుతాను కదా అందం వైపు చూపు మళ్ళించలేనా అనుకుంది పిచ్చిది
కాంక్రీట్ అరణ్యంలో తనకోసం అడుగు నేల కూడా మట్టితో లేక ఏడ్వలేక నవ్వింది
కోపమొచ్చిన సూరీడు వేడిని పెంచాడు కాంక్రీట్ ముక్కలు బద్దలయ్యేలా
వేడికి విలవిలలాడింది భూమి, నిలువెల్లా కంపించింది
కాంక్రీట్ అరణ్యం శిధిలమయ్యింది
అక్కడ మొలచిన గడ్డిపూలు మళ్ళీ ఏడ్వలేక నవ్వాయి
అందాన్ని చూపించ మనుషులేరీ అని

ఆ గడ్డిపూలు నవ్వుతున్నాయి... ఇప్పటికైనా కళ్ళు తెరవరా అని

(అక్కడక్కడ కొంచెం శృతి మించి ఉండవచ్చు. ముఖ్యంగా జడల విషయంలో. కానీ రాబోయే పరిస్థితి అంతకన్నా దయనీయంగా ఉండే అవకాశాలున్నాయి. ఈ విషయం గ్రహిస్తే చాలు. ఇది నేను మహిళలను కించపరచడం అనుకోవడం లేదు. ఎవరికైనా అలా అనిపిస్తే క్షంతవ్యుడినే కానీ ఆ వ్యాక్యాలు మాత్రం తొలగించబడవు ) 

దూది పింజను నేను

చల్లగా గాలి వీస్తోంది ,
ఒక దూదిపింజ గాలికి నాట్యమాడుతూ నా చేతిని తడిమి ముందుకు దూసుకుపోయింది
నా మనసు కూడా ఆ దూదిపింజలానే ఎగురుతోంది
నీ ముంగురులతో పాటే అది కూడా నాట్యమాడుతోంది

ఆ సాయంత్రం ఆ దూదిపింజ గాలిలో ఎగిరే గరుడ పక్షిని చూసి సైతం నవ్వింది
ఒక మహరాజులా గాలి పల్లకీలో ఊరేగింది
ప్రపంచాన్ని చుట్టేసి వచ్చింది

నీ ముంగురుల మబ్బులలో నా మనసు తేలియాడుతోంది
విధి అనే నేలవైపే చూడలేదు
హద్దులే లేక పైపైకి ఎగసింది నా మనసు

ఇంతలో ఆ గాలితో పాటు నల్లని మబ్బులు కూడా వచ్చాయి
మన ప్రణయంతో పాటు మన మధ్య స్పర్ధలు కూడా వచ్చాయి

కురిసే ప్రతీ చినుకునీ తనలో దాచుకోలేక ఆ దూదిపింజ బరువెక్కింది
సరాసరి నేలపై కూలబడింది, మళ్ళీ ఏనాటికి ఎగిరేనో ఆ దూదిపింజ

మన మధ్య మొదలైన స్పర్ధలు చినికి చినికి గాలివాన అవుతాయా ???
గాలిలో స్వేచ్చగా తేలిన దూదిపింజను చూసి ముచ్చటపడిన నేను
ఆ దూది పింజలా నేలపై కూలబడలేను
నీ అశ్రువుల వానను కురవనీయకు

నా మనసు ఆ దూదిపింజ లాంటిదే,
నీ ముంగురుల నాట్యంలో ఆకసమే హద్దుగా పరవశించిన నేనే
నీ అశ్రువుల వాన కురిస్తే బరువెక్కి కూలబడతాను

ప్రియా, ఆ స్పర్ధల తెల్ల మబ్బులా తేలిపోనీ
నీ నవ్వులలో ఆ గగనమే హద్దుగా నన్ను సాగిపోనీ
దూదిపింజను నేను...

విరహంతో విహారం

విరహపు ఎడారిలో నిలుచున్నా
ఆ విరహపు సెగలలో కాలి బూడిదవుతానేమో
నీవిచ్చిన ప్రణయపు విత్తుల రక్షించలేనేమో
ఈ ఎడారిలో ఒయాసిస్సులు లేవని ఏనాడో తెలిసింది
చివరిసారి నిను వీడినప్పుడు
నీ చూపుల జారిపడిన అశ్రువులే నా దప్పిక తీర్చాయి ఇన్నాళ్ళు
ఇప్పుడు అవి కూడా అడుగంటాయి

ఈ విరహపు ఎడారిని ఎలా దాటాలి,
దాటి ఆవల మన ప్రణయపు కోటలో ప్రేమ సింహాసనాన్ని ఎలా అధిరోహించాలి
స్పృహ తప్పి విరహసైకతపాన్పుపై పవళించా
కలలో నీ ప్రేమ వెంటాడింది, కానీ నాలోఓపికేదీ ?

పైన విధి రాబందు రూపంలో ఎగురుతోంది,
విరహపు ఎడారిలో నా ఓటమికోసమెదురు చూస్తోందేమో!

ఇంతలో వచ్చింది ఒక బంగారు గ్రద్ద
వస్తూ తనతో ఒక లేఖను జారవిడిచింది,
చిత్రం అది నీవు పంపిన లేఖే
సత్తువనంతా కూడదీసుకుని చూసా,
నీ చూపులలోని ప్రేమ మరోమారు వెంటాడింది
కనుచూపుమేరలో ఒయాసిస్సును చూపింది

నా ప్రయాణం మళ్ళీ మొదలుపెట్టా
ఆ బంగరు గ్రద్ద తోడుగా,
నెమ్మదిగా ఎడారిని దాటా,
చిత్రం నా ప్రణయపు కోట కనిపించలేదు

కానీ సంకల్పపు నది కనిపించింది
ఆ నదీతీరాన నాతో తెచ్చిన ప్రణయపు విత్తులు నాటా
అక్కడ పెరిగిన తోటలో విరహంతో విహారం చెయ్యసాగా
ఈ విరహపు తోటలో పూచిన మల్లెలు నీ జడను చేరాలని ఎదురు చూస్తున్నాయి

విరహం మన తనువులకే, మనసులకు కాదని తెలుసు
అందుకే నీ విరహం కూడా నాకు ప్రణయమే

ఒక సీతాకోక చిలుక తన గూడు నుంచి బయటకు రాబోతోంది
సంకల్పపు నదిలో అల్లంత దూరాన నీ చాయలు కనిపించాయి
విరహంతో విహారం నేటితో పూర్తి

(చిన్నప్పుడు కలలో వచ్చిన బంగారు గ్రద్ద స్ఫూర్తిగా, బంగారు గ్రద్దను వార్తాహారిగా వాడటం జరిగింది)

శూన్యం నుంచి శూన్యంలోకి

మన మధ్య బంధం శూన్యం, మన మధ్య పరిచయం లేని రోజులలో
మన మధ్య దూరం శూన్యం, మనం కలిసి జీవించిన రోజులలో
మన మధ్య మాటలు శూన్యం, అలిగిన వేళలలో
మన మధ్య రహస్యాలు శూన్యం, ఈ జీవనప్రయాణంలో

మన పరిచయం శూన్యాన్ని చేధిస్తే
అది మరొక శూన్యాన్ని సృష్టించింది

మన కలయిక శూన్యాన్ని బద్దలుకొడితే
అలక రూపంలో మరో శూన్యం దూరింది

మన ఊసులు శూన్యపు చీకటిలో వెలుగులు నింపితే
మరో శూన్యమేదో శోకదేవతలా పరుగున వస్తూ కనిపించింది
ఆ శూన్యం నుంచి దూరమవ్వాలని మొదలయ్యింది మన పరుగు
శూన్యం నుంచి శూన్యంలోకి
ఏ దరిన చేరుస్తుందో ఈ శూన్యం

శూన్యపు బిగ్ బాంగో లేక శూన్యపు బ్లాక్ హోలో
బిగ్ బాంగ్ అయితే మన కోసం పాలపుంత ఇల్లు కడతా
బ్లాక్ హోల్ అయితే.......మరో శూన్యంలోకి తీసుకువెళ్తా...
అక్కడి నుంచి మన ప్రయాణం మళ్ళీ మొదలుపెడదాం...
నా తోడుంటావా ప్రియతమా.....

(ఆ మరో శూన్యం ఏదైనా కావచ్చు,  
వ్యక్తి తీసుకునే రిస్కీ డెసిషన్ కావచ్చు
లేదా శ్లోకాన్ని సృష్టించిన శోకం కావచ్చు
లేదా..... )

శిలాజం ఆత్మకధ

గెలుపు నాదే... నేనే విజేతను
వెంటనే అద్దంలో నా ముఖం చూసా
నన్ను చూసి నేనే మురిసిపోయా...
గర్వాతిశయంలో మునిగిపోయా

ఒక కొండను ఎక్కిన అనుభూతి,
అది చిన్న గుట్టేనని తెలియడానికి ఎన్నో క్షణాలు పట్టలేదు
నా ముందు మరో పర్వతం కనిపించింది
పర్వతాన్ని అధిరోహిస్తూ అనుకున్నా
ఈ పర్వతానికి సరైన బాట లేదే అని

ఆ పర్వతాన్నెక్కుతూ బాటను పరిచా
అది రాళ్ళ బాటే,
నా వెనుక వచ్చే వాళ్ళు దాన్ని పూల బాట కాకపోయినా
మట్టి బాటైనా చెయ్యరా అని నమ్మకం

ఇంతలో నేనెక్కుతున్న పర్వతం అగ్ని పర్వతమని తెలుసుకున్నా
అది ఏ క్షణాన్నైనా పేలవచ్చు
తనలో దాచిన లావాను నేను పరచిన బాటను కప్పివెయ్యవచ్చు
ఎలాగూ కాలి బూడిదవుతానని నా ఆరోహణను ఆపివేసా

అక్కడే ఒక గుడిసె కట్టుకుని నేను దాటిన గుట్టలు చూస్తూ ఆనందించా
ఒక రోజు ఆ లావా చిమ్మింది
తప్పించుకోలేక శూన్యంగా చూస్తూ శిలాజంలా మిగిలిపోయా

ఇప్పుడు చూసుకుందామంటే ఆనాటి అద్దం లేదు
అద్దంలో చూసి ఆనందించ శిలాజానికి ప్రాణం లేదు

కానీ కొన్నేళ్ళకు, ఎవరో వచ్చారు.. నేను కట్టుకున్న గుడిసెను చూసారు
నేను పరచిన బాటను కనుగొన్నారు
వీరు నాలాగ ఆగిపోలేదు,
చిమ్మే లావాను వెతుకుతూ ముందుకు సాగిపోయారు
ఆ లావా వారి సంకల్పానికి చల్లబడింది
వారి బాటకు ధృడపునాదిగా మారింది

అదేమిటో వాళ్ళు కూడా ఒక రోజు అద్దాన్ని చూసారు,
గర్వపడ్డారు, ఈసారి వారున్నది మంచుకొండ
అది కరగడానికి సిద్దంగా ఉంది...

ఒంటరితనమా.. నీ చిరునామా ఏదమ్మా...

వంద మంది మధ్యలోనున్నా, ఇదిగో నేనిక్కడంటూ పలకరిస్తావు...
ఒక్కడినే ఉన్నప్పుడు రమ్మన్నా రావు, ఊహాలోకంలో తేలిపోతున్నావుగా అని వెక్కిరిస్తావు
బాధలో మునిగి ఉంటే పరిగెట్టుకొస్తావు, నాకు సానుభూతి చెప్పేవాళ్ళను చూసి పారిపోతావు
నా బాధలు తృప్తిగా వినేది నీవేనని తెలిసినా
ఆనందంగా ఉన్నప్పుడు నా మనసుతో ఆటలాడుతుంటావు,
నాతో ఆనందం పంచుకునేవారిని చూసి బహుదూరం నుంచే వీడ్కోలు చెప్పి పోతావు

నేనోడిపోయినప్పుడు నా తప్పులు నాకు గుర్తు చేస్తావు,
కానీ ఆ తప్పులు వింటానా... ఓటమి బాధలో చెవిటివాడినయ్యాను కదా
నే గెలిచినపుడు జాగ్రత్తలు చెప్ప చూస్తావు
కానీ ఆ జాగ్రత్తలు పాటిస్తానా... గెలిచిన మదంలో వింటానా

నాకు బాధ వచ్చినా ఆనందం వచ్చినా
నేను గెలిచినా ఓడినా
నా కళ్ళు నీ కోసం వెతుకుతాయని తెలిసీ
నీతో కలిసి నా అనుభూతులు పంచుకోవాలని ఎదురు చూస్తానని తెలిసీ
నే రమ్మన్నా రావు
తీరా వచ్చాక పొమ్మన్నా పోవు

ఆ పరమేశ్వరుని సృష్టిలో ఏ ప్రాణీ ఒంటరి కాదు, ఒకరికి ఒకరు తోడంటూ
నీవెన్నడూ ఒంటరి కావని వెక్కిరిస్తూ
నాతో దోబూచులాడతావు
ఇదిగో అని పట్టుకుంటే,
అంతలో ఏ గాలినో పంపిస్తాడు ఆ ఈశ్వరుడు నిన్ను తరిమెయ్యమని
ఆ గాలి నా ప్రియురాలి కురులలోని పువ్వుల పరిమళాన్ని మోసుకొచ్చి
నన్నే నీ నుంచి దూరమయ్యేలా చేస్తుంది

ఒంటరితనమా... నీ చిరునామా ఏదమ్మా?

అతడు తూర్పు ఆమె పడమర

వారు కలిసిన రోజు అద్భుతమే,
అవును అసలు వారు విడిపోయిన రోజేది ?
వారు కలసి జీవించని రోజేది?

సాయంత్రపు వేళ
ఆమెపై ఎర్రని రంగుని చల్లాడు
అది ఆమె బుగ్గపై సిగ్గుగా ప్రకాశించింది
చుక్కల పాన్పును పరచి చల్ల గాలితో సందేశమంపింది
అతనిపై మంచుతెరలు కప్పింది

మౌనం వారి మద్య పాటలు పాడింది
వారి హృదయాల ఊసులలో రాత్రి తెల్లవారింది
అతను మౌనంగా ఎర్రబంతిని ఆమె వైపు విసిరాడు
వారి మధ్య మౌనాన్ని చేధిస్తూ అతని సందేశాన్ని మోసుకెళ్ళింది
ఆ ఎర్రబంతి వెలుగులు విరహపు సెగలతో ఆమెను చేరాయి,
ఆమె కనుల మధ్య నుదిటిపై కాంతిగా నిలిచాయి
ఆమెను చేరిన ఆ విరహపు సెగలు చల్లబడ్డాయి
చల్లని వెలుగుగా వెన్నెల కురిపించాయి

అతను తూరుపు ఆమె పడమర
వారి మధ్య మౌనం కూడా పాటలు పాడుతుంది
మౌనం కూడా రాగమే కదా
అనంత జీవన సంగీతానికి నిశ్శబ్దం కూడా అందమే
రణగొణ ధ్వనులు కూడా వారి యాత్రలో ఆనందభైరవి రాగాలే
వారి ప్రేమ భాషకు అందనిది, లెక్కలకు లొంగనిది

వారి మనసుల దూరం శూన్యం
తనువుల దూరం అనంతం
ఆ దూరాన్ని తగ్గిస్తానని వారిని కలపడానికి కాలం పరిగెడుతూనే ఉంది
ఆ కాలం పరుగులో నేనొక చిన్ని రధచక్రాన్ని
వారి అనంత ప్రేమకు నేను కూడా సాక్షినే

నిమిత్త మాత్రుడిని నేను (???)

( మరువం ఉషగారు రాసిన కవితకు నా సమాధానం )
ఏమో ఎప్పటికి సమకూరేనో ఆ శాంతియుత సహగమనం
రక్తపుటేరులలో ఈతకొడుతూ అదే విజయమనుకున్న అశోకుని మనసు 
కూడా మారింది, శాంతియుత మార్గాన పయనించింది.
నేడు అలాంటి వాళ్ళు ఎంతో మంది, వారిలో అశోకుడయ్యేవారెంతమంది
అలెక్జాండర్ లా రాలిపోయేవాళ్ళే ఎక్కువ మంది
అలనాడు ఒక్కడిదే విలయతాండవం
నేడు ప్రతి ఒక్కరిదీ విలయతాండవమే,
చేసేది చిన్న తప్పే అనే నిర్లక్ష్యం
నేడు ఇలా టైప్ చేస్తున్న ప్రతీ క్షణమూ నన్ను హెచ్చరిస్తూనే ఉంది,

నేను కూడా ఆ కాలుష్యపు చక్రానికి ఇరుసునేనని
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను,
కానీ నేను చేసే ప్రతీ పని నా అనుమతి లేనిదే జరగదనీ తెలుసు
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను

గాంధీలా ప్రభావితం చెయ్యలేను
వివేకానందునిలా వివేకాన్ని వెలిగించలేను
భగత్ సింగ్ లా ప్రభుత్వానికి ఎదురు తిరగలేను
చంద్రబోస్ లా సైన్యాన్ని తయారు చెయ్యలేను
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను

మదర్ థెరెసా లా ఆడంబరలాను వదలలేను
రామకృష్ణ పరమహంసలా ఆధ్యాత్మిక దీపాలు వెలిగించలేను
బాబా ఆమ్టేలా సేవలు చెయ్యలేను
శ్రీశ్రీలా రక్తాన్ని మరిగించలేను
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను

జీవితంలో కష్టాలు ఎదురైతే దారి మార్చుకుంటాను
అన్యాయం ఎదురైతే న్యాయానికి ముసుగేస్తాను
అధర్మపు నీడలో ధర్మాన్ని దాస్తాను
అసత్యపు తోటలో సత్యానికి సమధి కడతాను
నా సుఖం నాకు ముఖ్యం, ప్రకృతి కష్టంతో పని లేదు
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను

స్వర్గానికి వెళ్ళాలనుకునే ప్రతీ ఒక్కరిలో నేనూ ఒకడినే
స్వర్గానికి తీసుకెళ్ళే చావు ఎదురైతే తప్పించుకుపోయే పిరికివాడిని
మార్పు కావాలి, ప్రపంచం మారాలని ఉపన్యాసాలిస్తాను
ఆ మార్పు నాతో మాత్రం మొదలుకానివ్వను
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను

గనులను తవ్వి భూకంపాలకు కారణమంటూ నిందించే నేను
ఆ గనులనుండి వచ్చిన లోహపు ఆభరణాలు లేనిదే బయటకు రాను
ఆ గనుల ఖనిజాలతో కట్టిన ఆకాశహర్మ్యాలలో నుండి కాలు బయటకు మోపను
నిమిత్త మాత్రుడిని నేను

ఆ మార్పుని నాతో మొదలుపెట్టగలిగే నాడు
నాలో ధైర్యానికి సంకల్పమనే ఖడ్గాన్ని ఇవ్వగలగిన నాడు
సత్యాన్ని వెలికి తీసి సత్యపు మంటలో నన్ను కాల్చుకున్న వేళ
నేను ఆ జగన్నాధ రధ చక్రపు ఇరుసునవుతా
నిమిత్త మాత్రుడిని కాను నేను

సర్వశక్తి సంపన్నుడను,
ఆ సర్వశక్తులనూ దేహసుఖాల బాటనుండి పక్కకు మల్లిస్తా
ఆ పక్కనే దుమ్ము పట్టిన ఆత్మానందపు బాటపై పయనిస్తా
నన్ను నేను ఆవిష్కరించుకుంటూ
నాతో ఒక సైన్యాన్ని తయారుచేస్తా
నిమిత్త మాత్రుడిని కాను నేను

వెన్నెల రాత్రి

సిగ్గుపడే ప్రియురాలి మోము కానరాక
అలిగిన ప్రియుడు, సూరీడా! ఆమె మోముని
చూపింప ఉదయించమని అడిగాడట
వారి సైకత పానుపుపైనున్న మల్లెలు ఫక్కున నవ్వి
పున్నమి వెన్నెల కురిపించమని చంద్రున్ని కోరగా
చీకటికోటను తన శ్వేతకిరణాలతో నింపి
ఆమె మోముని అతని కనులలో ప్రతిష్టించాడట ఆ చందమామ

అంత ఆ చంద్రున్ని చూసి ఆటలాడు బంతియని భ్రమపడిన
బాలుడొకడు అమ్మ వద్ద మారాం చేయ,
ఆయమ్మ పక్క నున్న కొలనులో చంద్రున్ని చూపిందట
నీటిలో చంద్రుని చూచిన బాలుడు నా చెంత చేరాడు చంద్రుడంటూ
అమ్మ లాలిపాట వింటూ నిదురపోయాడట
ఆ లాలిపాట వింటూ చంద్రుడు కూడా పరవశించి
హిమపవనాల పరిమళంతో వింజామరలు వీచాడట

ఆ పరిమళాలు ఎక్కడో ఒంటరిగా కవితాప్రేయసి కోసం
ఎదురు చూస్తున్న కవి కలాన్ని తాకాయట
ఈ సంబరాన్ని చూద్దామని సూరీడు రాబోయాడట
చంద్రుడు తన శ్వేతకిరణాలతో తరిమేసిన తామసి
సూరీడుని నిలువరించిందట...

తామసితో యుద్దం చేసి అలసి రక్తమోడుతూ చీకటికోటలో
ప్రవేశించాడట, 
ఆ ప్రియురాలి చెక్కిలిపై ఎరుపు చుక్క పెట్టి
ఆ ప్రేమపక్షులని నిద్రలేపాడట

నిదురపోతున్న బాలుని లేపి రంగు మారిన బంతినంటూ
కొత్త ఆటలు మొదలుపెట్టాడట
కవి కలానికి సిరా పోసి పలకరింప తనతో తెచ్చిన రోజుని పంపాడట

నెమ్మదిగా బలం పుంజుకున్న తామసి సూరీడు రక్తాన్ని రుచి చూసింది
మరో రాత్రికి శ్రీకారం చుట్టింది

నీలాకాశపు రాణి

చుక్కల చీర కట్టి
సప్తవర్ణపు హరివిల్లుల రవిక తొడిగి
నల్ల మబ్బు కాటుక పెట్టి
తెల్ల మబ్బు మల్లెలు జడను దోపి
చల్లని చంద్రుని గుండెలో దాచి
మండే సూరీడిని గుప్పిట మూసి
ఉదయపు కాంతులు బుగ్గన పూసి
సాయంత్రపు సింధూరధూళి నుదిటిన దిద్ది

విశ్వాంతర్లాపియగు తన ప్రియుని కొరకు
ఎదురుచూస్తోంది ఆమె, ఆ నీలాకాశపు రాణి

అతనిపై ఆమె కోపమే, ఎర్రని ఎండేమో
అతని విరహవేదనలో ఆమె కనుల నీరే, వర్షమేమో
అతని కలయికలో ఆమె ఆనందమే, చల్లని వెన్నెలేమో

అనంత ప్రేమ యాత్రలో మనమంతా యాత్రికులమేమో…

ఏం అలాగే కావాలా?
ఆ నీలాకాశం దేవుని చిత్రలేఖనమేమో...
ఒక క్షణం ఘీంకరించే గజరాజాల్లాంటి నల్ల మబ్బుల గీసి
మరొక పరి కళ్ళు మిరమిట్లు గొలుపు తెల్ల మబ్బుల హిమ
శిఖర చిత్రాలు గీసి
తన పిల్లలను ఆడిస్తున్నాడేమో?
ఏం అలాగే కావాలా?
నీలాకాశపు లోగిలిలో పుట్టిన నల్ల మబ్బు, తెల్ల మబ్బు అన్నదమ్ములేమో
కామరూప విద్యాపారంగతులేమో
ఒకరి వెంట ఒకరు పడుతూ
నల్ల మబ్బు అన్న వాన కురిపిస్తే
తెల్ల మబ్బు తమ్ముడు తెరిపినిస్తున్నాడేమో!
ఒకరితో ఒకరు ఆడుకుంటూ తమ బాల్యాన్ని గడుపుతున్నారేమో

ఏమో ఏమైనా కావచ్చు కాక,
పంచభూతాలు వారి ఆటకు వాడే మైదానమే ఆ నీలాకాశమవ్వచ్చు గాక
ప్రియుని కోసం ఎదురు చూసే వనితావాణే ఆ నీలాకాశమేమో
తన పిల్లలతో ఆ దేవుడు ఆడుకునే చిత్రరంగమే ఆ నీలాకాశమేమో
మబ్బు పిల్లలతో తారాచంద్రులు నివసించే లోగిలే ఆ నీలాకాశమేమో

శీర్షికేమి పెట్టను ( ఎదురుచూపు )

ఆమె కళ్ళు అతని రాకకై ఎదురు చూస్తున్నాయి....
అతని రాకను చూసి ఆమె కళ్ళు ఆనందంతో పెద్దవయ్యాయి
ఆమె ఇన్నాళ్ళు గడిపిన యుగాలకు నేటితో యుగాంతం

అతను వచ్చాడు ఆమె దగ్గరగా, ఆమెను చూడలేదు 
చిరునవ్వుతో కూడా పలకరించలేదు
అతని కళ్ళలో ఆమె కోసమై ఎదురుచూపులు లేవు

ఆమె ఎదురు చూసిన యుగాంతం వచ్చింది, కానీ తను ఎదురు చూసినట్టు కాదు
ఆమె గుండె లోతుల్లో బడబాగ్నులు రగులుతుండగా నిష్క్రమించింది మౌనంగా
ఆమె ఎదురు చూసిన యుగాంతం ప్రళయానికి నాంది అయ్యింది  
ఆమె హృదయం ఇప్పుడు ఒంటరితనానికి బందీ 


-----
ఇది రాసి రెండు నెలలయ్యింది. దీనికి కొనసాగింపు (అతని వైపు నుంచి) రాద్దామనుకుని రాయలేకపోయా...

వసంతమా... మన్మథ మాసమా....

సన్నగా గాలి వీస్తోంది
బాల్కనీలోని మల్లెతీగను తడిమింది
తడిమి, ఒక మల్లెమొగ్గను తుంపింది
తుంపి, ఆ మల్లెమొగ్గలోని పరిమళాన్ని తనతో మోసుకెళ్ళింది
ఏ ప్రియుడు పంపాడో ఆ మల్లెమొగ్గల పరిమళంతో తన సందేశాన్ని తన ప్రేయసికి

కాసేపటికి గాలి స్థంభించింది, వాతావరణం వేడెక్కసాగింది
ఆ ప్రేయసి తన విరహ తాపాన్ని ఇలా చూపిందేమో
ఇంతలో ఒక పిచ్చుక ఎగిరింది ఒక మూల నుంచి మరో మూలకు
ఆమె మాటలాడిందేమో అతనితో
ఎక్కడి నుంచో వచ్చాయి నల్ల మబ్బులు
ఆమె కళ్ళ నుంచి జారే కన్నీళ్ళ జలపాతంలా వర్షించాయి

క్షణ కాలమే ఆ విరహవేదన భాష్పాలు
ఇంతలో మళ్ళీ గాలి వీచింది ఈ సారి మరింత బలంగా
తనతో మరింత పరిమళాన్ని మోసుకెళ్ళింది
దూరంగా రెండు మబ్బులు ముద్దాడుకుంటున్నాయి

ప్రేయసి ప్రియుల కలయికకు ఇలా సహకరిస్తున్న వసంతమా.. నీవు మన్మథమాసానివా?

(బాల్కనీ వైపు చూస్తూ కూర్చున్నప్పుడు నా ముందు జారి పడిన పువ్వుల సాక్షిగా)

నిశీధిలో నువ్వే, ఉషస్సులో నువ్వే

 

తామసి నీడన నేను తామసుడనవ్వగా
తామసమునున్న నాలోని కామకుడు నిదుర లేవగా
ఆ నిశీధిలో ఆ కామకునినెదిరింప నీవే
ఆ కామకునితో రసక్రీడలో నిస్త్రాణవైనావా

తామసి నీడను పారద్రోల దినకరుడు ఉదయించ
నాలోని కామకుడు అలసి సొలసి నిదురపోవ
ఈ ఉషస్సున నాలోని సాత్వికుని నిదురలేప నీవే
ఆ సాత్వికుని సత్యయాత్రలో తోడైనావా

సత్యయాత్రలో నీ తోడు నాకుండ నాకెదురేదని భావింప
నాలోని రాజసము నిదురలేవ కించిత్ గర్వమున
నిన్నే మరచిన రజోయోగమున  నీవే
నా రజోగుణంబు హరింప నియంతవైనావా

సర్వకాలమ్ముల సర్వయోగమ్ముల
నన్ను విడువక నా నీడవలె ఉంటూ నా
హృదయాంతరంగమున ప్రతిధ్వనించు
అనంత జీవన రాగము నీవేనైనావా

(ప్రేరణ: నా స్నేహితుడు మనోహర్ తన గూగులు టాక్ లో పెట్టిన స్టేటస్
"నిశీధిలో నువ్వే, ఉషస్సులో నువ్వే! నియంతవై నువ్వే, నా హృదయాంతరంగవై నువ్వే!!")

ఎందుకు నాకీ పరుగు


ఎప్పుడు మొదలయ్యిందో తెలియదు నా ఈ పరుగు
చిన్నప్పటి బుడి బుడి నడకలలోనా
పలక మీద ఓనమాలు దిద్దినప్పుడా
ఆత్మీయులపై అలకతో ఆకలితో పడుకున్నప్పుడా
అల్లరి చేసినందుకు బళ్ళో బెత్తం దెబ్బలు,
   మోకాలి శిక్షలు అనుభవించినప్పుడా
ఎదురింటి అమ్మాయి నన్ను చూసి కొంటెగా నవ్వినప్పుడా
బంగరు గాజులు చూసి ముచ్చటపడిన అర్ధాంగి
   కళ్ళలో కాంతి చూడాలనుకున్నపుడా
ఐస్ క్రీము కొనివ్వమని నా ముద్దుల పాప అడిగినప్పుడా
క్రికెట్ బాట్ కొనివ్వమని నా చిన్నారి బాబు కోరినపుడా

.

.

.

.

.

.


ఎందుకు నాకీ పరుగు ....
ఎవరికివ్వను నా గెలుపు ?

ఎక్కడున్నావు ?


నిద్ర నుంచి లేచేసరికి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోయావు,
ఎక్కడున్నావా అని వెతుకుతూ బయలుదేరాను

తన ప్రియురాలిని కలుసుకోవడానికి నా కన్నా ముందే వచ్చేసాడు సూరీడు
నువ్వెక్కడున్నావని అడిగితే ఆకాశాన్నంతా ఎర్రగా చేసి
"మా మధ్య రాకు" అంటూ సూర్యముఖితో సరసమాడసాగాడు

పక్కనున్న తుమ్మెదనడగబోతే నా ప్రేయసి దగ్గరకు వెళ్ళాలంటూ
దూరంగా అప్పుడే విచ్చుకుంటున్న సౌగంధ పుష్పం వద్దకు వెళ్ళిపోయాడు

గోమాతను అడగబోతే నా పిల్లలకు పాలివ్వాలంటూ
చెంగున చెంగున గెంతుతున్న లేగ దూడ వద్దకు వెళ్ళిపోయింది

చిగురాకుల మామిడికొమ్మను అడుగబోతే
చిగురాకుల తోరణంగా వెళ్ళాలంటూ మంచుతో కన్నీళ్ళు కార్చింది

పరవళ్ళు తొక్కుతున్న సెలయేటినడగబోతే
కొంటెగా నవ్వి ఆగకుండా పరుగు పెట్టింది

సెలయేటికి వచ్చిన కన్నెపిల్లలనడిగితే
కాటుక నిండిన కళ్ళతో తెలియదన్నారు

ఉదయమంతా నీ కోసం తిరుగుతూనే ఉన్నా కనిపిస్తావని

ఇంతలో సూర్యునికి వీడ్కోలు చెప్పడానికి మబ్బులు పరుగున వచ్చాయి.
జారిపడుతున్న ప్రతి చినుకునీ అడిగా
సెలయేటికి చేరాలంటూ పరుగులు తీసాయి

ఇంతలో ఎక్కడో విరహగీతం వినిపించింది
ఎవరా అని చూస్తే తమను వీడి వెళ్ళిన చంద్రుని కోసం
తారలు పాడుతున్నాయి చీకటికి స్వాగతం చెప్తూ

నన్ను పలకరించ వచ్చిన నిద్రా దేవిని అడిగా
కమ్మగా జోల పాడింది, నా కలలో మళ్ళీ నువ్వు వచ్చేలా...

మరో రోజు ముగిసింది నీ అన్వేషణలో
ఇంతకూ ఎక్కడున్నావు ప్రియతమా.....

" ఉదయం నుంచీ నీతోనే ఉన్నాను " చిరునవ్వుతో అంది నా కవితా ప్రేయసి

( కవిత కోసం వెతుకుతున్న కవి భావాలను చెప్పే ప్రయత్నం )

ఎవరామె?


గదిలోపల నేను గది బయట ఆమె
నాకు తెలుసు తను నాకోసమే వచ్చిందని,
కానీ ఎందుకో గుమ్మం బయటే ఆగింది
ఈ సారైనా నేనే తనని పలకరిస్తానన్న ఆశేమో  

నాకు ఆమెను పలకరించాలని ఉన్నా  
మనసులో ఎక్కడో వద్దనే అనిపిస్తోంది

నాకు
తనంటే కోపమా   ? ఏమో, తను కనిపిస్తే సర్వం మరచి గాలిలో తేలతాననేమో
తనంటే భయమా   ? ఏమో ఈ సమాజం దృష్టిలో ఇక నేనుండననే భయమేమో  
తనంటే అభిమానమా   ? ఏమో, నా కష్టాలన్నీ దూరం చేస్తుందనేమో

మాది జన్మ జన్మల అనుభందమైనా
ఆమెతో నాకెప్పుడూ తొలి పరిచయమే

ఎవరామె, నా అర్ధాంగి కాదు
నా ప్రేయసి కాదు  
ఆమె లేకుండా నా జీవితం పూర్తి కాదు
ఎవరామె   ?

(చావుకు దగ్గరలో ఉన్న ఒక వ్యక్తి మాటలలో మృత్యుదేవతను వర్ణించే ప్రయత్నం)