కన్నుల వెలుగు రేఖలు- చూపుల ఇంద్రజాలము

ఏమి మాయాజాలమో అది
ఎవరు తోసారు నను
వెలికి వచ్చే దారి లేదు
దరిచేర తీరము తెలియకున్నది
దిక్కులు తెలియని శూన్యమది
ఏ సూరీడుని వేడను
దినములు లెక్కించ తారా చంద్రులే కానరారేమి
క్షణముల లెక్క తేలకున్నది, క్షణమో యుగమో లెక్క తెలియదే మరి
శూన్యమున ఎన్ని అడుగులు వేసినా గమ్యము చేర్చదే
ఎచట చూసినా వెలుతురు కానరాదే
బాధను హృదయమున బందీను చేసి
సాగాను, ముందుకో వెనుకకో దిక్కులు తెలియవు
ఎచట నిలిచానో తె లియదు
హటాత్తున ఏదో వెలుగు నన్ను ముంచింది నన్ను నేనే మైమరిచేలా
నా ప్రేయసి కన్నుల వెలుగే అది
తెలిసిందిలే ఇన్నాళ్ళ నా శూన్యం దిక్కులు లేనిది కాదని
దిక్కులనే తనలోన దాచిన విశ్వమని
ఆమె కన్నుల, నే కాంచిన వెలుగులు
మరో విశ్వపు దారి చూపే కాంతిరేఖలు

====== మరి ప్రేయసి ఏమనుకుందో == ====

అతని కన్నుల జాలమే నా పట్టుపరుపు
వెలికి వచ్చే ఊహ కూడా రాదు, ఏమాయనో అతను అదృశ్యమాయె
ఆతని కన్నుల ఇంద్రజాలమున నన్ను బందీ చేసి
ఏ దిక్కున చూసినా ఆతనే , దిక్కులు తెలియకున్నవి
శూన్యమో ఏమో తెలియనిదేదో నన్నావహించింది
ఇంతలో గాలిలో ఏదో వెచ్చని పలకరింపు నను తాకింది
శూన్యము దాగిన నా కళ్ళలో ఏదో వెలుతురు
అది చూసి అతని కనులు చేసె ఏదో ఇంద్రజాలము
అతను చూపే మరో విశ్వానికి అతనివెంటే నడిచా

(అనంతవృత్తం మూడవభాగం రాద్దామని మొదలుపెడితే వచ్చిన ఔట్ పుట్ ఇది J )

క్షేమమేనా... (క్షామం లేదుగా)

పొంగిపొరలాల్సిన వాగులు అలసటతో ఆగాయి,
తమ దాహాన్ని తీర్చమని నింగి వంక పిచ్చి చూపులు చూస్తున్నాయి

క్షేమమా అని అడిగే పిలుపులు
క్షామం లేదు కదా అని వస్తున్నాయి

కరువుని పరుగెత్తించే జలదేవత ఏ మూల నక్కిందో
కరువే పరుగెడుతోంది ఇనప గజ్జెల తల్లిలా

ఈ దృశ్యాలు చూసి తట్టుకోలేక భూమాత కన్నీరు కార్చింది
భూమాత మోముపై కన్నీటి చారికలై నిలిచింది

సముద్రుడి కన్నీళ్లకు అంతే లేదు, సంద్రమంతా ఉప్పు కట్టింది
తనను ఆవిరి చేసి కరువు తల్లిని అభిషేకించమని సూరీడిని కోరాడు
సూరీడు వేడి పెంచాడు, సంద్రాన్ని ఆవిరి చేస్తూ పోతున్నాడు
వేడికి తట్టలేని సహనమాత రాళ్ళను ముక్కలు చేసింది

గలగలా పరుగెత్తే జీవనదులు, విలవిలలాడుతూ కూలబడ్డాయి
భూమాతకు ఆభరణాలు ఆ నదులు, కరువుకి తాకట్టు వెళ్ళాయి

పంటలకు ఎరువు వేసే అవసరం లేదు,
కరువుకు వెయ్యాలేమో ఎరువులు

పచ్చటి ఆకులు ఎండినా
వెచ్చని పక్షిగూళ్ళు చెదిరినా
చూసిన మనిషి గుండె పగిలినా
కరువు గుండె కరగలేదు

(** ఇంతవరకూ ప్రస్థుత కరువు గురించి, కిందవి కరువు తగ్గితే అన్న ఊహకు రూపం **)

వాగుల బేల చూపులు చూసి కరిగింది పైన దేవుని గుండె
దాహాన్ని తీర్చ వరుణుడిని పంపాడు వాయుదేవుని తోడు ఇచ్చి

క్షామాన్ని మరోమారు నిఘంటువులో దాచి క్షేమాన్ని తవ్వి తీసాయి పిలుపులు

జలదేవత పొంగింది తాండవమాడుతూ
ఇనుప గజ్జెల తల్లి జడిసి ఎడారుల బాట బట్టింది
వెనుకే కదిలింది జలదేవత, కరువుని కరువు చెయ్యనుందేమో

సముద్రుడి కన్నీళ్ళు భూమాతను అభిషేకింప
నల్ల మబ్బుల పంచను చేరాయి, అయినా ఏదో ఉప్పదనం
ఏ మూలన కరువు చూసాడో సముద్రుడు
రాళ్ళ ముక్కల మధ్య దూరి ముందుకు దూకింది జలతరంగిణి

జీవనదుల జీవం మరో మారు వచ్చింది,
కరువు తాకట్టు నుంచి బయటకు వచ్చి భూమాతకు ఆభరణాలై నిలిచాయి

కరువుకు వేసిన ఎరువు వికటించింది
పంటలకు వేసే ఎరువుని తెమ్మని రైతుని పంపింది

పచ్చని ఆకులు వికసిస్తే
వెచ్చని పక్షిగూళ్ళలో పిచ్చుక కూసింది

మనిషి గుండెకు ఏదో అర్ధమైంది
ఎదలోతుల తను చేసిన తప్పులు తెలిసాయి
ఎద ఆర్ధ్రమైనా మెదడు వినేనా
పశ్చాతాపాన్ని ప్రకటించి ప్రకృతి ఒడిలో సేదతీరేనా ?

అనంత వృత్తం-2

ఆవురావురుమంటూ తన పరిధి పెంచుకుంటూ పోతోంది
ఎక్కడ మొదలయ్యిందా దీని ప్రయాణమంటూ ఆరాలు తీస్తూ
నా నడక మొదలయ్యింది, వృత్త పరిధిని దాటి లోనికి అడుగు పెట్టలేకున్నా
చక్రవ్యూహమిది, లోనికి రానీయదు, బయటకు పోనీయదు
వంద చేతులు వెనక్కి లాగుతాయి లోనికి అడుగెయ్యనీకుండా
వందకొక్కటే లోనికి తోడుగా పిలుస్తుంది

ఇది రేఖ కాదు, ఎక్కడ మొదలయ్యిందో చెప్పడానికి
అసలు ఈ దారి ఎటు పోతుందో తెలియదు,
నా గమ్యం మాత్రం ఈ వృత్త కేంద్రమే

అంతము కానరాని
ఆరంభము తెలియని విశ్వరూపమిది
అనంత గణం ఏక గణనం, అనంత వృత్తం ఏక కేంద్రం,
విశ్వాంతరాలన్నీ అంతర్లీనం, విశ్వమే పరిధి ఈ అనంత వృత్తానికి

ఏలనో ఒకపరి కిందకు చూసా
ఏమది, అనంత అనంత వృత్తాలు అగుపించినవి
పరికించి పైకి చూడ
లెక్కలేని వృత్తాలు గొడుగు పట్టినవి

ఏ వృత్త కేంద్రమని వెతకను,
మూషికమై తవ్వుకుపోనా... మయూరమై ఎగిరనా...
లంబోదరుని తోడు కోరి విఘ్నాలకు విఘ్నమవ్వనా
దైవగణ నాయకుని సైనికుడినై దూసుకుపోనా

విశ్వనాధుని హృదయమా ఆ అనంత వృత్తం,
ఆ హృదయమున చోటు లేనిదెవరికిలే
ఆ హృదయకేంద్రమును వెతుక నేనెంత , అందుకే
ఈ అనంత వృత్తమున ప్రమధ గణమున ఒక్కడినై విహరించనా

ఆ ఊహ మనసున కలిగిన క్షణమున వినిపించె అశరీర వాణి
"ఈ అనంత వృత్తమునకు కేంద్రముండునా...ఎచట నిలిచి నను ధ్యానించినా అదే కాదా కేంద్రము
సంశయమేల, ప్రతి కణమూ కేంద్రమే. అది తెలిసిన క్షణము అణు విస్ఫోటనపు శక్తే కాదా నీ వశము"

అనంతమును శోధించు శోధన కూడా అనంతమే.. కనిపించిందా అనంత వృత్త కేంద్రం

ఐంద్రజాలిక గంధర్వ ఊసరవెల్లి

వెన్నెల వెలుగుల మాటున దాగి ఏ మూల నక్కాయో వన్నెల సప్తవర్ణాలు,
సూరీడి కంటిచూపు తగలగానే మత్తు వదలి ముందుకు దూకాయి ఒకదాని వెంట మరొకటి
చివరన దూకింది ఎర్రని ఎరుపు,
వెన్నెల వెలుగులు ఉదయపు కాంతులుగా మారాయి
ఆకాశం ఊసరవెల్లా ???

కీచురాళ్ళ రణగొణ ధ్వనులు ... కోయిల కుహుకుహులు
రాగభ్రంశం క్షణంలో సుస్వర గానహేల
ఎవరా గొంతులు మార్చిన గంధర్వుడు

అమాస రాత్రి కవ్వించిన చుక్కలు ఏమయ్యాయి
నీలిమేఘాల చాటున నక్కి మాయమై, భువిన పువ్వులై పూచాయా...
ఆ చుక్కల రేడు చంద్రుడు
ఈ పువ్వుల తోడు సూరీడు ... ఎవరి ఇంద్రజాలమో

రాగం నిశ్శబ్దమై నిశీధి నీడలో సేద తీరిందేమో
నల్లని కోయిల గొంతులో పొంగే గంగవోలె ముందుకు దుమికింది

తామసి చేసిన వికటాట్టహాసం, సూరీడి కంటి చూపుకు జడిసి నిశ్శబ్దమై మిగిలింది
రాగభ్రంశము సుస్వర హేలయై పాడింది
రంగురంగుల చిత్రం ఆ ఆకసం.. కుంచె పట్టిన ఆ చిత్రకారుడెవడో

ముందు రేతిరి కన్నీళ్ళు, మునిపంటి బిగువున దాగిన బాధలు, నిన్నటి జ్ఞాపకాలు
నేటి ఉదయపు హిమబిందువులు, గొంతెత్తి పాడే ఉదయరాగాలు రేపటి ఆశాజీవన నిచ్చెనలే
నా నెచ్చెలులే

(నెల క్రితం తెలవారుజామునే నేను చూసిన అందాలకు అక్షర రూపం...)

అనంత వృత్తం

దూరాన నిలిచింది దీప శిఖరం..

మరో దిక్కున అంతు తెలియని

కారు చీకట్ల విలయ తాండవం

దీప శిఖరమువైపు అడుగెయ్యబోతే చీకటిన

నా పాదాలనేదో ఆపింది,

ఆపి తన చేతులు జాపింది, చీకటిలోనికి ఆ చీకటి లోకానికి పిలిచింది

కన్నులు మరల్చలేని అందమే అయినా నా

కన్నుల చీకటి పొర కమ్మింది, తడబడుచున్నవి అడుగులు

కన్నులు చూపని దారిని వెతుకుతూ

ఎంత తిరిగినా ఆ శిఖరం దరి చేరదు

ఈ తామసి నను వదలదు

ఏ తోవన పోవాలో, ఈ దూరాన్ని ఎలా తుంచాలో

అరె, ఇదేమి నేను మొదలిడిన చోటుకే మరలా వచ్చితిని

హరీ, ఇది రేఖా యానమా, వృత్త పరిభ్రమణమా

దారేది, నన్ను పిలుచు దీప కళికను చేరేదెలా

క్షణము ఆగి లంబ కోణమున అడుగు వేసా

గణించ వీలు కాని శక్తులు నిరోధించ

రణమున ఏకాకినైతినా?

ధిక్, నన్నే ఆపు శక్తులా అనుకున్న క్షణమే రెట్టింపాయే

కానరాని నా విరోధములు, దీపమునే చూచుచూ

కనులు మూసి అడుగు వెయ్య

ఒక్కొక్కటిగా రాలిపోయె విరోధములు

రక్కసి చెర నుండి విముక్తి వచ్చేనేమో

రక్కసే మరో రూపు దాల్చెనో,

మరో మారు ఏదో ఆపింది

దూరానున్న దీప కళిక

చిరునవ్వులు చిందిస్తోంది

ఇదిగో మరో మారు అనంత వృత్తంలో ప్రవేశించా

దేదీప్యమైన దీప శిఖరమేనా కన్పించని

కేంద్రము, ఈ జీవిత గమ్యము

మరెన్ని సుడులో ,

మరెన్ని మలుపులో

పరిధిని కుదించి కేంద్రమును చేరుట

కొరకేనా జీవనము? ...

ఇంద్రియాల బంధనాలు చీకటులు

ఆ దేవుని చూపులు దీప కళికలు

ఆ చూపును చేరునంతలో అంతు తెలియని అనంత వృత్త పరిభ్రమణాలు

విరహము కరగదా... ప్రణయపు నదిగా ఉప్పొంగదా

అక్షోర్ణవ హిమబిందువై మొదలై
అక్షాంశమువోలె మిథ్యారేఖయై
అక్షౌహిణీ సమూహమై ఘనీభవించి
అక్షయమై హిమశిఖరమై ధృఢకుడ్యమాయె

ద్రవించదు ఈ హిమశిఖరము,
కవ్వించి కదలదు ఆ కుడ్యము
కవినై మేఘసందేశమంపినా
ఆ విధి చూపుకు దారితప్పె మేఘములు, నా సందేశములు

కనుల ముందున్న శిఖరాధిరోహణే శరణ్యము,
అనన్యము ఆ అధిరోహణ, శిఖరము కోరె శరణ్యము
ఆనందము అర్ణవమై వెలికి వచ్చె, హిమముతో జతకట్టె
తునకగా మొదలై తునాతునకలు చేయు మంచుగడ్డయై దుమికె

ఆరంభమాయె ఆనందార్ణవ ప్రవాహము
వర్త్మము వెతుకు అవరోహణకు తానే చూపె బాట
పర్వత పాదమునున్న నీ అశ్రువుల తుడిచి,
పరవశమొంది దూకితిమి జతయై ప్రణయపు నదియై

విరహము హిమశిఖరమువోలె భయభ్రాంతిన ముంచవచ్చు
కరుణ లేదని విధిని నిందించవచ్చు, శిఖరాధిరోహణతో
విరహము పరాజిత కాదు, అధిరోహణకు తోడుండి,
అవరోహణమును దీవించి ప్రణయముగా జీవనదిగా చేయదా

విరహము కరగదా... ప్రణయపు నదిగా ఉప్పొంగదా.. ప్రేమికుల దీవించదా

నిర్వేదము

బాధా రాహిత్యపు బంధమై
ఆనంద రాహిత్యపు అంచులలో
నా మది పాడిందొక వేదం
ఆ వేదానికి నిర్వేదమని పేరు

నిర్వేదపు గీతానికి నిరాశ నెచ్చెలి అట
ఆశ శత్రువట,

ఇదేమి, నేను నిర్వేదానికి శత్రువుని కదా
అజాతశత్రువు ఆశ నా సేనాధిపతి
అయిననూ నిర్వేదపు గీతానికి తైతక్కలేల

అంతలో నవ్వెను నా చెలి “ ఏకాగ్రచిత్తము “
అంత కనిపించె సత్యము
నే పాడుతున్నది నిర్వేదపు గీతము కాదు
అది ఆశయ గీతమే, ఆ గీతమున తగ్గినది నా చెలి గొంతే

నేనున్నది బాధ చేరని, ఆనందము కదిలించలేని ఆశయ సాధనలో
నా చెలి చెంతనుండ పొందలేనిదేమి

శిలనైనా కరిగించే సామవేద సంగీతం

పాడెడి వాడు భక్తుడైతే,
శిలలో కనిపిస్తున్న ఆ దేవుడు కరిగి
ఆ భక్తుని హృదయాన్ని ముంచెత్తడా
విశ్వరూప దర్శనం చూపడా

హృదయమే పాషాణమైతే
ప్రియసఖి నోటి మాటే సామవేద సంగీతమవ్వదా
ఆ హృదయం కరగదా
ఆనందం అర్ణవమై కన్నుల ఆనకట్టలు దాటదా

( కలవరమాయె మదిలో సినిమాలో పాటలో ఒక వాక్యం పైన టైటిలు. అది నచ్చి, ఇలా సంబంధం లేకుండా రాస్తున్నాను. )

హరివిల్లు – 4

(అడగగానే, ఒక చెయ్యి వేసి ఈ సప్త కవితల సంకలనంలో పాల్గొంటున్న మరువం ఉష గారికి ధన్యవాదములు)

భానుని శ్వేతకిరణాలు తండవమాడుచున్న వేళ, ఒక చినుకు కురిసె
చినుకు తడికి తడిసి, మురిసి శ్వేతకిరణం ఏడు వర్ణములలో వన్నెలు పోసాగింది,
ఆ సప్త వర్ణాలూ తమ వన్నెలతో శ్వేతకిరణ సుందరికి అలంకారములవ్వగా
తన నెచ్చెలి తామసి తోడు లేక చిన్నబోయెనా నలుపు
తన అంశలగు సప్తవర్ణముల వన్నెలు చూస్తూ ఆనందమొందుచున్నదా శ్వేత సుందరి

ఆ వన్నెల నృత్యస్థలి ఆ నల్లనయ్య తలపైన దాగిన పించమే కాదా ?
చిన్నబోలేదులే నలుపు, తామసమునే జయించిన నల్లనయ్య తోడుండగా
ఆ నల్లనయ్యకే అలంకారమై నిలువగా

శ్వేత సుందరి అలగదులే
ఆ నల్లనయ్య చేత వెన్నముద్ద కదా ఆ శ్వేతసుందరి,

ఒక చేత మురళి, మరు చేత వెన్నముద్ద
దేహము నలుపు, శిరముపై హరివిల్లును చూపించు పించము

అన్ని వర్ణములూ కలిసిన ఆ క్షణము నా వర్ణనలకు లొంగునా ?

భానుడే మనమేమో
ఆ చినుకులే సత్యాసత్యాలేమో
శ్వేతకిరణాలు మనలోని భావనలేమో
ఆ రెండూ కలసిన క్షణమున వచ్చెడిది హరివిల్లంటి ఆత్మసాక్షాత్కారమేమో
తామసమును జయంచి తామసి నెచ్చెలిని మన అలంకారముగా చేసుకుంటే
వేడి వేడి భావనలు వెన్నంత చల్లగా అవుతాయేమో
ఆ క్షణమున మనిషే ఆ నల్లనయ్య అవునేమో

హరివిల్లు - 2

శ్వేతశిఖరాలపై ధ్యానముద్రన మునిగి ఉన్నాడు ఆ శంకరుడు
శివుడు బాధలోనున్నాడేమో ప్రకృతి కూడా నిర్వేదంగా ఉంది,
ఆ నిర్వేదపు శిశిర ప్రకృతికి ఏకైక శోభ ఆమె, పార్వతి
ఆ శంకరుడు కొలువున్నది ఆ పార్వతి హృదయశిఖరాలపైనేమో

ఆమె హృదయమున ఏనాడో ఆసీనుడాయెను ఆ శంకరుడు
అది తెలియని బేల కాదే ఆ పార్వతి,
వారి వివాహసమయం కోసమే కాదా ఆ నిర్వేదపు ప్రకృతి ఎదురుచూపులు
అదీ తెలుసు ఆ పార్వతికి...

ఆ ధ్యానముద్రను కదలించ శివుని కంఠమున దాగిన గరళం
మూడోకన్నున వెలువడునని తెలియునే
తెలిసిననూ ముందుకు సాగెను మన్మధుడు వారించు రతీదేవిని తోడ్కొని
మన్మధునికి ఆ ధైర్యమేలనో.... విధి నిర్వహణను నమ్మిన యోగేమో ఆతడు

కోయిలలచే కూయించెను, మల్లెల సువాసనలు వెదజల్లెను 
సుందరీమణులతో నాట్యము చేయించెను
ఎన్ని యత్నములనైనూ చెక్కుచెదరలేదు ఆ శంకరుడు

బ్రహ్మాస్త్రమో మరేమో, ఆ హరిని ప్రార్ధించి "హరివిల్లు" ను ఎక్కుపెట్టె
శ్వేతశిఖరపు మంచుని కరిగించి
శ్వేతశిఖరపు సిగలో అందమైన ఒక చిత్తరువు గీచెను
ఆ చిత్తరవు గీచినంతనే ధ్యానముద్రను వీడెను ఆ శంకరుడు

భస్మీపటలమాయెను మన్మధుడు,
భస్మమాయినది మన్మధుడు కాదేమో?
శ్వేతశిఖరముపై హరివిల్లుని కనిన అనిర్వచనీయ అనుభూతిన
బూడిదయ్యినది కామమేమో ?

రతీదేవి దు:ఖమును తీర్చ ఆమెకు ప్రసాదించే తన ధ్యానసాధన

శ్వేతశిఖరమున హరివిల్లు కనిన క్షణం ఒక జంట కలిసె,
మరొక జంట ధ్యానముద్రన మునిగె
ఆ జంటను కలిపెడివాడు మన్మధుని పంపిన హరే కదా
ఈ జగన్నాటకసూత్రధారే కాదా ఆ నల్లన్నయ్య

(హరివిల్లు అనే టపాలో మూడు కవితలు రాసాను. ఇది సప్తకవితల సంకలమున నాలుగవది)