నీలాకాశపు రాణి

చుక్కల చీర కట్టి
సప్తవర్ణపు హరివిల్లుల రవిక తొడిగి
నల్ల మబ్బు కాటుక పెట్టి
తెల్ల మబ్బు మల్లెలు జడను దోపి
చల్లని చంద్రుని గుండెలో దాచి
మండే సూరీడిని గుప్పిట మూసి
ఉదయపు కాంతులు బుగ్గన పూసి
సాయంత్రపు సింధూరధూళి నుదిటిన దిద్ది

విశ్వాంతర్లాపియగు తన ప్రియుని కొరకు
ఎదురుచూస్తోంది ఆమె, ఆ నీలాకాశపు రాణి

అతనిపై ఆమె కోపమే, ఎర్రని ఎండేమో
అతని విరహవేదనలో ఆమె కనుల నీరే, వర్షమేమో
అతని కలయికలో ఆమె ఆనందమే, చల్లని వెన్నెలేమో

అనంత ప్రేమ యాత్రలో మనమంతా యాత్రికులమేమో…

ఏం అలాగే కావాలా?
ఆ నీలాకాశం దేవుని చిత్రలేఖనమేమో...
ఒక క్షణం ఘీంకరించే గజరాజాల్లాంటి నల్ల మబ్బుల గీసి
మరొక పరి కళ్ళు మిరమిట్లు గొలుపు తెల్ల మబ్బుల హిమ
శిఖర చిత్రాలు గీసి
తన పిల్లలను ఆడిస్తున్నాడేమో?
ఏం అలాగే కావాలా?
నీలాకాశపు లోగిలిలో పుట్టిన నల్ల మబ్బు, తెల్ల మబ్బు అన్నదమ్ములేమో
కామరూప విద్యాపారంగతులేమో
ఒకరి వెంట ఒకరు పడుతూ
నల్ల మబ్బు అన్న వాన కురిపిస్తే
తెల్ల మబ్బు తమ్ముడు తెరిపినిస్తున్నాడేమో!
ఒకరితో ఒకరు ఆడుకుంటూ తమ బాల్యాన్ని గడుపుతున్నారేమో

ఏమో ఏమైనా కావచ్చు కాక,
పంచభూతాలు వారి ఆటకు వాడే మైదానమే ఆ నీలాకాశమవ్వచ్చు గాక
ప్రియుని కోసం ఎదురు చూసే వనితావాణే ఆ నీలాకాశమేమో
తన పిల్లలతో ఆ దేవుడు ఆడుకునే చిత్రరంగమే ఆ నీలాకాశమేమో
మబ్బు పిల్లలతో తారాచంద్రులు నివసించే లోగిలే ఆ నీలాకాశమేమో