మనోహరం

బుద్ది  ఉదయమై ప్రకాశించిన  వేళ ,
మనసు ప్రకృతిగా వికసించిన వేళ ,
గమ్యం పగలై కరుగుతున్న వేళ ,
మనోహరం


బుద్ది  తామసియై మసిబారిన వేళ ,
మనసు కోర్కెల నీడలో వికృతమై విహరించిన వేళ ,
గమ్యం రాత్రై కమ్ముకున్న వేళ ,
భయానకం

నా బుద్ది ప్రదీపమై వెలుగులు చిమ్మిన ప్రతిసారీ, తామసకాంక్షలు విలయమై వీస్తుంటాయి
నా మనసు ప్రకృతిగా మారిన ప్రతిసారీ, కోర్కెలు వికృతంగా నృత్యం చేస్తుంటాయి
గమ్యం కోసం పయనం సాగుతున్న ప్రతిసారీ, తెలియని అడ్డంకులు చీకటులై కప్పేస్తుంటాయి

మనిషినని సరిపెట్టుకుని లొంగిన ప్రతిసారీ, లోయ లోతు కొలుస్తుంటాను
మనిషినని విజృంభించి పోరాడిన ప్రతిసారీ, శిఖరం ఎత్తు పెంచుతుంటాను

మనోహర దృశ్యం వద్దని కళ్ళు మూసుకున్న ప్రతిసారీ, భయానకం
మనోహర దృశ్యంలో తాదాత్మ్యత పొందిన ప్రతిసారీ , అపురూపం

అమావాస్య

అమ్మ లాలిపాడుతుంటే, వెన్నెల ఊయల ఊపే చెలికాడు మత్తులో జోగిన వేళ
వెన్నెల జిలుగుల శశి, శిశువై నిదురోయిన వేళ
అమావాస్య అమాయకంగా ఉంది

చీకటి ముసిరి, అసుర కాంక్షలు చెలరేగిన వేళ
నిశి అంతమెప్పుడో తెలియక బిక్కుబిక్కుమనే వేళ
అమావాస్య భయానకంగా ఉంది

వినీలజగత్తుపై చీకటి దుప్పటి కప్పిన వేళ
మిణుగురుల కాంతి మాహాజ్యోతిలా పేట్రేగిన వేళ
అమావాస్య అజ్ఞానపు బావుటాలా ఉంది

శ్రావణమేఘాలు కమ్మిన నిశివేళ
మెరుపులు నాట్యం చేస్తుంటే, ఉరుములు తాళం వేస్తూ జాగారం చేసినవేళ
అమావాస్య సృష్టిని సృజన చేస్తున్నట్టు ఉంది

పాలసంద్రపు నురగలపై మెరిసిన సోముడు, పార్వతి కనుచూపుకి బెదిరి హరుని జటాఝూటంలో దాగిన వేళ
తారల మది దోచిన వెన్నెలరేడు, దక్షుని హుంకారానికి జడిసి శివతపం చేసిన వేళ
అమావాస్య పాపనాశనిలా ఉంది

బాహ్య ప్రపంచపు గాఢాంధకారం అల్లుకున్న వేళ
నిర్మలజ్యోతి నిరాకారమై, శివమై ఉద్భవించిన వేళ
అమావాస్య అందంగా కూడా ఉంది

అనంతమైన జన్మలు

యుగాంతపు ప్రళయ కడలిపై  వటపత్రమై తేలేందుకు
రుద్రతాండవ పదఘట్టనల్లో రేణువై మేరిసేందుకు
బ్రహ్మకపాలమాలలో  తీగనై ఒదిగేందుకు
ఆదిశక్తి హుంకారపు ప్రణవధ్వనుల్లో లీనమయ్యేందుకు

అనుక్షణం మరణాన్ని ఆహ్వానిస్తూ
పరంజ్యోతి కాంతిలో పునీతమవుతూ
ఆ కాంతిలో పునర్జన్మిస్తున్నాను

అనంతమైన జన్మలు, చివరకు
ప్రళయాగ్ని కీలల్లో  సమిధనై వెలిగేందుకు
మాయ కమ్మని  జగతిలో ఆత్మనై జీవించేందుకు